Waarom niet graag doen wat u moet doen?

ER MOETEN in het leven zeer veel werkzaamheden worden verricht. Dit geldt voor jong en oud, mannen en vrouwen, gestudeerde personen en werklui, huisvrouwen en onderwijzers. Ja, alleen al door onze aanwezigheid in deze wereld komen er bepaalde verplichtingen op ons te rusten. Dit begint al vroeg in het leven en gaat door zolang wij leven.

Hiertoe kunnen zulke dingen behoren als opstaan wanneer de wekker afloopt, „eerlijke voorzieningen” treffen voor het oog van alle mensen, belasting betalen, verkeersregels gehoorzamen en thuis, op school of op ons werk ons best doen. Wie wij ook zijn en in welke levensomstandigheden wij ook verkeren, wij kunnen eenvoudig niet aan het feit ontkomen dat er bepaalde verplichtingen op ons rusten, of wij ons er nu van willen kwijten of niet. — 2 Kor. 8:21, NW.

Omdat er zoveel dingen gedaan moeten worden, komt onze onvolmaakte menselijke aard hier soms tegen in opstand, hetgeen ongetwijfeld is te wijten aan de geest van onafhankelijkheid of opstand die wij van onze eerste ouders hebben geërfd en die wij — thans meer dan ooit tevoren — overal om ons heen aan de dag zien treden. Het schijnt vaak zelfs gemakkelijker te zijn dingen te doen die niet tot onze taak behoren dan ons van onze verplichtingen te kwijten.

Aangezien het er in het leven echter meestal om gaat dingen te doen die wij moeten doen, rijst de vraag hoe wij aan dit probleem het hoofd kunnen bieden. Wij kunnen het ons heel wat gemakkelijker maken wanneer wij ons ertoe zetten om datgene wat wij moeten doen, graag te doen. Wij kunnen met ons zelf redeneren, zodat wij doordrongen raken van alle redenen waarom wij bepaalde dingen, zoals het betalen van belasting of het gehoorzamen van verkeersregels, moeten doen en zullen dan beseffen dat het onder de gegeven omstandigheden niet alleen verstandig, maar ook juist is zo te handelen. Ja, wanneer u zich van een verplichting kwijt, denk dan zowel aan de voordelen als aan de plicht die op u rust. Dit op zich zelf zal u reeds helpen datgene te doen wat u dient te doen.

Is het aan de andere kant niet waar dat iets wat wij graag doen, ons veel beter lukt, ons veel minder moeite kost en ons veel meer vreugde schenkt? Zeer terecht werd aan de Israëlieten uit de oudheid de opdracht gegeven zich te „verheugen voor het aangezicht van Jehovah, uw God, over alles wat gij onderneemt”. Zij dienden niets in een ontevreden stemming of met tegenzin te doen. Zich erover verheugen, hield tevens in dat zij het graag zouden doen. — Deut. 12:18, NW.

Vele huisvrouwen klagen thans over verveling — altijd moeten zij hetzelfde doen, bedden opmaken, het huis schoonhouden, kleren wassen, maaltijden bereiden, enzovoorts. Een schrijfster die tevens huisvrouw is, merkte onlangs echter op: ’Verveling is wat u er zelf van maakt, en vooral de huisvrouw kan zich ervan overtuigen dat zij voor mensen werkt die zij liefheeft, wat meer is dan menige man over zijn baan kan zeggen. Er wordt in advertenties vaak een romantisch tintje aan het huwelijk gegeven, maar waar het in feite allemaal op neerkomt is, dat vader de deur uitgaat en het brood verdient, en dat moeder er de pindakaas op smeert.’a De verstandige huisvrouw zal het derhalve prettig vinden voor haar gezin te werken, zij zal er trots op zijn wanneer zij haar werk goed verricht en zal glunderen van voldoening wanneer zij erin slaagt haar gezin gezond en gelukkig te houden.

Zo is ook de verstandige vader iemand die zich getrouw van zijn gezinsverplichtingen kwijt, iemand die er graag voor zorgt dat zijn vrouw gelukkig is en zijn kinderen tot godvrezende en ordelievende mensen opgroeien. Zo’n vader zal hier waarschijnlijk beter in slagen en er meer vreugde uit putten een vader te zijn dan iemand die het tijdverspilling vindt om zich aan zijn gezin te wijden en die de zorg voor vrouw en kinderen als een last beschouwt. Zulke terughoudende vaders moeten te zamen met nalatige moeders de verantwoordelijkheid dragen voor wat de hedendaagse jeugd merendeels is. — Deut. 6:6, 7; Ef. 6:4, NW.

Hetzelfde geldt voor de onderwijzeres. Wanneer zij haar werk met liefde doet en werkelijk het verlangen koestert de kinderen kennis bij te brengen, zal dit veel tot haar geluk en succes bijdragen. Zo ook met haar leerlingen: Leren is een moeten voor hen, maar hoeveel zij leren en onthouden, zal in niet geringe mate van hun houding ten opzichte van studie afhangen. Het tot zich nemen van kennis kan heerlijk, ja, opwindend zijn en kan hen met hoop ten aanzien van de toekomst vervullen. Een verstandige onderwijzeres zal er derhalve moeite voor doen in haar leerlingen het verlangen om te leren, om kennis tot zich te nemen, aan te kweken.

Ook wat de intiemere verhoudingen in het leven betreft, hier kunnen wij eenvoudig niet de juiste zorg aan besteden zonder datgene wat wij moeten doen, graag te doen. In het begin hebben huwelijkspartners meestal veel voor elkaar over en willen zij elkaar graag gelukkig maken. Wanneer zij er echter niet nauwlettend op toezien dit verlangen te blijven voeden, kan hun verhouding een mechanische sleur worden, waarna zij bemerken dat zij elkaar veronachtzamen en ontrouw blijken te zijn in kleine dingen, als zij dit ook al niet in grote dingen zijn. Zij moeten ervoor zorgen dat zij het verlangen koesteren elkaar goed te bejegenen en elkaar gelukkig te maken, ook al is het terzelfder tijd hun plicht. — Ef. 5:22-33; Tit. 2:4, NW.

Ja, u kunt u zelf oefenen om datgene wat u moet doen, graag te doen, net zoals u zich op andere terreinen kunt oefenen. Evenals in het geval van onze geest en ons lichaam, zijn ook onze neigingen, onze emoties, vatbaar voor streng onderricht. U kunt uw werk van de positieve kant bezien en aldus een tegenwicht vormen tegen elke neiging tot klagen, ontevredenheid en verveling.

Vooral met betrekking tot onze verhouding tot God is het belangrijk dat wij het verlangen koesteren zijn wil te doen. Sommigen proberen misschien elk gevoel van verantwoordelijkheid jegens God van zich af te schuiven door te zeggen dat zij niet religieus zijn; dit ontheft hen echter nog niet van de verplichting die op hen rust als schepselen die zich in leven verheugen en die dagelijks profijt trekken van de voorzieningen die de Schepper voor het onderhoud van het leven heeft getroffen. Anderen verrichten hun dienst voor God en maken zijn naam en voornemens aan hun medemensen bekend omdat zij zich bewust zijn van de verantwoordelijkheid die zij als christenen dragen; en het is waar dat er in dit opzicht een verplichting op hen rust (1 Kor. 9:16, 17, NW). Hoeveel gelukkiger is echter degene die er vurig naar verlangt Gods wil te doen, terwijl hij het als een groots voorrecht beschouwt de Schepper te mogen dienen en anderen te mogen helpen de prijs van het eeuwige leven te verwerven!

[Voetnoot]