Is God in uw huwelijk?

HET huwelijk is meer dan de vereniging van twee personen van verschillend geslacht. Het huwelijk kent vele belangrijke facetten. Er dienen niet alleen emotionele en religieuze factoren beschouwd te worden, maar ook aspecten op het sociale, intellectuele en financiële vlak en op het terrein van ontspanning.

In het begin zei Jehovah God: „Het is niet goed dat de mens alleen blijft. Ik zal een hulp voor hem maken, als zijn tegenhanger.” En daarom schiep God Eva en bracht haar tot Adam. Sinds die tijd geldt de regel: „Een man [zal] zijn vader en zijn moeder verlaten en hij moet zich hechten aan zijn vrouw en zij moeten één vlees worden.” Ook de woorden van de wijze koning Salomo: „Twee zijn beter dan één”, kunnen heel goed op het huwelijk van toepassing worden gebracht. — Gen. 2:18, 24; Pred. 4:9.

Twee zijn inderdaad beter dan één, maar willen deze twee in een huwelijk innig en gelukkig met elkaar verbonden blijven, dan is er klaarblijkelijk hulp van buitenaf nodig. Dit valt op te maken uit het grote aantal ongelukkige en verbroken huwelijken. Zij die een onderzoek hebben ingesteld naar de situatie in de Verenigde Staten zeggen dat, hoewel alle paartjes trouwen met de hoop gelukkig te zullen worden, hun kansen om dat geluk ook werkelijk te verwezenlijken, ver beneden de 50 percent liggen. Ja, in sommige landen komt op iedere drie huwelijken één echtscheiding voor, en in bepaalde steden bedraagt de verhouding zelfs één op de twee!

Wegens de spanningen waaraan het moderne huwelijk wordt blootgesteld, gaan de wetgevers het steeds makkelijker maken echtscheiding te verkrijgen. Hoewel de Amerikaanse staat New York decennia achtereen alleen overspel als reden voor echtscheiding aanvaardde, worden nu een aantal andere gronden als voldoende beschouwd. En in de staat Californië is het enige vereiste voor echtscheiding de wens van één of van beide partners om het huwelijk te beëindigen wegens „onverenigbare verschillen”. — Time, 12 januari 1970.

Wat zijn de redenen?

Terecht zijn menselijke zwakheden en zelfzucht aangewezen als de hoofdredenen voor ongelukkige en verbroken huwelijken, en dit blijkt duidelijk in het geval van emotionele onrijpheid. Het is onvermijdelijk dat de persoonlijkheden van twee emotioneel onrijpe personen met elkaar in botsing komen. Een dergelijke onrijpheid openbaart zich wanneer mensen altijd hun zin willen doordrijven, wanneer zij er blijk van geven (bijvoorbeeld door te gokken) graag iets voor niets te willen hebben en wanneer zij om hun teleurstellingen te vergeten hun troost zoeken bij de alcohol of zich aan losbandig of overspelig gedrag overgeven. Ook de spanningen die gepaard gaan met de zorg voor het levensonderhoud, dragen er met de handelsgeest, die de mensen ertoe brengt boven hun inkomen te leven, toe bij dat huwelijken uiteenvallen.

En ironisch genoeg kan juist datgene wat zoveel geluk in het huwelijk kan brengen — het verschil in de seksen — als dit op de verkeerde wijze wordt bezien, de spanningen tot een ondraaglijke hoogte opvoeren.

Zo zal bijvoorbeeld de man zeer waarschijnlijk de dingen verstandelijk en logisch benaderen, terwijl een vrouw meer geneigd is de dingen vanuit een emotioneel en sentimenteel standpunt te bezien.

Terwijl bij de gemiddelde man de geslachtelijke betrekkingen op zich het voornaamste punt van overweging zullen uitmaken, is het waarschijnlijk dat bij de gemiddelde vrouw andere overwegingen een even belangrijke rol spelen. De gebeurtenis van de patriarch Juda, de zoon van Jakob, die gemeenschap had met zijn schoondochter vormt hiervan een duidelijk voorbeeld (Gen. 38:1-26). Daarom is de opmerking dat een man genegenheid geeft om „sex” te ontvangen, en een vrouw „sex” geeft om genegenheid en liefde te ontvangen, niet ver bezijden de waarheid. Zo wordt ons ook gezegd dat een man een huis zal kopen om een vrouw te hebben, terwijl een vrouw een man neemt om een eigen huis te hebben. — 1 Kor. 7:1, 2.

„Een drievoudig snoer”

Voor het slagen van een huwelijk is het belangrijk dat elk de wens bezit de ander te behagen, maar dat is niet voldoende. Er is nog iets anders nodig. Wij lezen daarover in Prediker: „Een drievoudig snoer kan niet spoedig in tweeën getrokken worden” (Pred. 4:12). Als wij God in ons huwelijk brengen, wordt het een drievoudig snoer. Hoe is dat echter mogelijk? Door de huwelijksbeloften voor het aangezicht van God af te leggen en te allen tijde de verplichting te voelen Hem, de insteller van het huwelijk, te behagen.

Dat dit een juiste handelwijze is, wordt zelfs erkend door opvoedkundigen en hoogleraren aan universiteiten die zich ernstig bezighouden met huwelijksproblemen. Zo wijdt ook F.A. Magoun, die reeds tientallen jaren lang colleges heeft gegeven aan studenten in alle delen van de Verenigde Staten, het laatste hoofdstuk van zijn boek over liefde en huwelijk aan „Religie thuis”. Zelf zegt hij daarover: „Leven en religie kunnen niet van elkaar gescheiden worden . . . Werkelijke religie is onontbeerlijk voor geluk en een vol leven . . . Elk materiële probleem heeft een geestelijke zijde, en een juiste materiële oplossing is pas mogelijk wanneer de geestelijke beginselen zijn ontdekt waarop die oplossing gebaseerd dient te worden.”

In ongeveer dezelfde geest merkte socioloog J.D. Unwin op dat, wil een huwelijk volledig zijn, ’de partners toegewijd moeten zijn aan een zelfde doel, een doel dat buiten henzelf ligt en dat zij van veel groter belang achten dan zelfs hun eigen persoon of hun verhouding’. Voor opgedragen christenen voorziet de dienst van Jehovah God in zo’n doel.

God behagen door het liefhebben van onze naaste

Willen wij God in ons huwelijk brengen doordat wij hem trachten te behagen, dan betekent dit dat wij zijn geboden onderhouden zoals die in zijn Woord, de bijbel, gevonden worden. De bijbel geeft het gebod: „Gij moet uw naaste liefhebben als uzelf.” Voor getrouwde mensen is hun intiemste naaste hun eigen partner. Ook moeten zij in hun verhouding tot elkaar de verdere woorden van Jezus toepassen: „En zoals gij wilt dat de mensen u doen, doet hun desgelijks.” Hoe zal de toepassing van deze geboden het huwelijk versterken! — Mark. 12:31; Luk. 6:31.

Getrouwde paren hebben de eed afgelegd elkaar lief te zullen hebben. Wat is liefde? Gods Woord vertelt ons: „De liefde is lankmoedig en vriendelijk. De liefde is niet jaloers, ze snoeft niet, wordt niet opgeblazen, gedraagt zich niet onbetamelijk, zoekt niet haar eigen belang, wordt niet geërgerd. Ze rekent het kwade niet aan. Ze verheugt zich niet over onrechtvaardigheid, maar verheugt zich met de waarheid. Ze verdraagt alle dingen, gelooft alle dingen, hoopt alle dingen, verduurt alle dingen. De liefde faalt nimmer.” Het is duidelijk dat de huwelijksband niet gauw in tweeën getrokken zal worden als deze goddelijke geboden in praktijk worden gebracht. — 1 Kor. 13:4-8.

Daar getrouwde personen onvolmaakt zijn, zondigen zij soms tegen elkaar. Ook dan is Gods geïnspireerde raad een hulp: „Wordt vriendelijk jegens elkaar, teder mededogend, elkaar vrijelijk vergevend, zoals ook God door Christus u vrijelijk vergeven heeft.” De bijbel zegt christenen ook dat zij de vrucht van Gods geest moeten aankweken, namelijk: „liefde, vreugde, vrede, lankmoedigheid, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtaardigheid, zelfbeheersing.” Door te trachten goede christenen te zijn, zal het huwelijk zeker versterkt worden, want daardoor zal God in het huwelijk worden gebracht. — Ef. 4:32; Gal. 5:22, 23.

Gods beginselen voor het huwelijk

God heeft het huwelijk in het leven geroepen met het doel dat het een grote zegen en een bron van veel geluk zou zijn. Maar dit doel kan slechts verwezenlijkt worden wanneer de regels die hij voor het huwelijk heeft gegeven, in acht worden genomen. Deze regels bepalen welke rol elke partner dient te vervullen.

De echtgenoot dient op liefdevolle wijze zijn rol als hoofd te vervullen: „De man is . . . het hoofd van de vrouw” (1 Kor. 11:3). Een gezin is een organisatie in miniatuur, en iedere organisatie dient, wil ze blijven bestaan en aan haar doel beantwoorden, een hoofd te hebben. Een rijpe man is in mentaal, fysiek, emotioneel en biologisch opzicht geschikt om de leiding in het gezin op zich te nemen.

Maar dit geeft de echtgenoot niet het recht als een zelfzuchtige, onafhankelijke dictator op te treden. In geen geval! Hiermee zou hij aan God voorbijgaan, die de raad geeft: „Mannen, blijft uw vrouw liefhebben, evenals ook de Christus de gemeente heeft liefgehad en zich voor haar heeft overgeleverd . . . Aldus behoren mannen hun vrouw lief te hebben als hun eigen lichaam. Wie zijn vrouw liefheeft, heeft zichzelf lief, want niemand heeft ooit zijn eigen vlees gehaat, maar hij voedt en koestert het, zoals ook de Christus met de gemeente doet.” Een van de grootste voorbeelden van onzelfzuchtige liefde is deze liefde van Christus, degene die mannen dienen na te volgen. — Ef. 5:25-29.

Het feit dat de man het hoofd is, kan niet als ouderwets en uit de tijd van de hand worden gewezen. De man heeft zijn positie van hoofd ontvangen als een erfenis van God.

Sommige mensen zouden graag zien dat het gezin als een democratie werkte, waarin alle leden zeggenschap hebben over de wijze waarop het gezin dient te functioneren. Maar dit komt absoluut niet overeen met de wijze die door de Schepper is aangegeven! Een van Amerika’s vooraanstaandste opvoedkundigen, E. Trueblood, verklaart: „Slechts indien de mannelijke positie van hoofd, in de zin zoals dit in het bijbelse scheppingsverhaal naar voren komt, volledig door beide partners in een huwelijk wordt geaccepteerd, zal niet alleen de werkelijke waardigheid van het man-, maar ook van het vrouw-zijn worden beseft.” — The Recovery of Family Life („Het herstel van het gezinsleven”), blz. 89.

Nog duidelijker zelfs is de uitspraak van David en Vera Mace,a die op alle vijf de continenten een onderzoek hebben ingesteld naar huwelijksproblemen:

„Alle mensen kunnen niet als gelijken behandeld worden, omdat zij dat in feite niet zijn. Een man en een vrouw kunnen als personen in de maatschappij gelijk zijn, maar als man en vrouw die hun mannelijke en vrouwelijke rol in het huwelijk vervullen, zijn zij verschillend en vullen zij elkaar aan; het idee van gelijkheid wordt hier zinloos. Een ouder en een kind kunnen eenvoudig niet gelijk zijn, omdat het kind de beschermende autoriteit van zijn ouders nodig heeft ten einde hem de veiligheid te verschaffen zonder welke hij niet tot een gezonde volwassene kan opgroeien.

Vandaar dat wij nu in het Westen gaan zien dat wij met de ondermijning van de positie van de man als hoofd van het gezin, niet alleen hem schade berokkenen, maar ook zonder uitzondering alle anderen. De vrouw kan haar vrouwelijke rol niet vervullen als haar man de mannelijke rol wordt ontnomen. Het gezin kan niet als gezin functioneren als het natuurlijke hoofd van het gezin wordt onttroond.

In het westerse huwelijk rijzen veel problemen omdat het patroon van de wederzijdse wisselwerking tussen man en vrouw niet in orde is. Als de man niet langer zijn taak van leider en initiatiefnemer kan vervullen, wordt de vrouw verlamd in haar vermogen tot reageren.” — Marriage: East and West (1960), blz. 297.

Deze personen die de bijbelse rol van de man als hoofd ondersteunen, ondersteunen hiermee tevens de rol die de bijbel aan de vrouw toewijst, welke rol biologisch even deugdelijk is. Hoewel haar door God toebedeelde rol van moeder ongetwijfeld zeer lonend is, vraagt ze een bepaalde prijs. Haar menstruele cyclus, zwangerschap, het baren van kinderen en het voeden en verzorgen van haar nageslacht leggen alle de nadruk op de behoefte van de vrouw aan veiligheid, die door haar man verschaft kan worden. Het zorgen voor elke behoefte van een kind (in emotioneel, mentaal en fysiek opzicht) vereist een zachte, gevoelige, vrouwelijke natuur, precies het tegenovergestelde van de agressieve mannelijke natuur.

Het getuigt werkelijk van wijsheid en liefde dat de Schepper heeft verordineerd dat de vrouw in onderworpenheid aan de man en vader van het gezin moet zijn. Het is zelfs zo dat haar man haar slechts als zijn eigen lichaam kan liefhebben indien zij aan hem onderworpen is, want ook zijn eigen vlees is aan hem onderworpen. Daarom gebiedt het Woord van God: „Laten vrouwen onderworpen zijn aan hun man als aan de Heer.” En: „De vrouw . . . moet diepe achting voor haar man hebben.” Als zowel de man als de vrouw de hun door God toegewezen rol vervullen, wordt het huwelijk versterkt. — Ef. 5:22-33.

Vrouwen die met mannen trachten te wedijveren door de rol van de man op zich te nemen en te spelen, gaan in werkelijkheid tegen hun eigen belangen in. Zij verloochenen hun eigen vrouwelijkheid. De man heeft weliswaar van nature een leidende en agressieve functie, maar worden deze eigenschappen in het geval van een liefhebbende man en vader niet aangewend in het belang van zijn vrouw en kinderen? Zo zei een vooraanstaande psychoanaliste en schrijfster in de stad New York tijdens een bespreking met vrouwen over hun huwelijksproblemen onder andere het volgende: „Vrouwen moeten leren God dagelijks te danken voor de geweldige energie en stuwkracht van hun man.”

Ook versterkend voor de huwelijksband is hetgeen Gods Woord te zeggen heeft over de intieme aspecten van de huwelijksverhouding: noch de man noch de vrouw heeft alleen zeggenschap over zijn of haar eigen lichaam, maar door beiden kan aanspraak worden gemaakt op het lichaam van de ander voor de bevrediging van zijn of haar fundamentele seksuele behoeften (1 Kor. 7:3-7). De man en vrouw krijgen ook de raad hun seksuele belangstelling tot elkaar te beperken; de enige grond voor echtscheiding met het recht om opnieuw te trouwen, is ontrouw van de zijde van één van de partners. — Matth. 19:4-6, 9.

Met God wandelen

God kan op nog een andere wijze in uw huwelijk zijn om dit te versterken, en wel als beiden, man en vrouw, ’met God wandelen’ (Micha 6:8). Wat betekent dit? Het betekent een betekenisvolle verhouding tot God te bezitten. Men geeft hiervan blijk door te allen tijde voor wijsheid en kracht naar God op te zien, en in het bijzonder door veelvuldig in gebed met hem te spreken. Het betekent als Mozes te zijn, die „standvastig [bleef] als zag hij de Onzichtbare”. Het betekent „over niets bezorgd [te zijn], maar . . . in alles door gebed en smeking te zamen met dankzegging uw smeekbeden bij God bekend [te laten] worden”. — Hebr. 11:27; Fil. 4:6.

Het is inderdaad waar dat „twee . . . beter [zijn] dan één . . . Want indien een van hen zou vallen, kan de ander zijn makker oprichten”. Maar nog beter is „een drievoudig snoer”, want dat „kan niet spoedig in tweeën getrokken worden”. Als God de derde streng is in uw huwelijkssnoer zal uw huwelijk beter dan door wie of wat maar ook geholpen worden als een drievoudig snoer te zijn — sterk en . . . gelukkig. — Pred. 4:9-12.

[Voetnoten]