onder zijn voeten heeft gelegd. Als laatste vijand wordt de dood tenietgedaan”. Wat een vreugde ligt er in het verschiet voor alle loyale ontkomenen — voor degenen die naar Gods koninkrijk vluchten! Alle lof en dank komt Jehovah toe, „Degene die [op grootse wijze] ontkoming verschaft”! — Rom. 8:19-21; 1 Kor. 15:25, 26.

’Het woord van God is niet gebonden’

TOEN de apostel Paulus voor de tweede maal in Rome gevangenzat, uitte hij deze beproefde en getoetste waarheid: „Het woord van God [is] niet gebonden” (2 Tim. 2:9). Deze woorden kunnen worden geïllustreerd door de volgende ervaring uit het eiland Tahiti in de Grote Oceaan.

„Tijdens een van onze vergaderingen vroeg een ouderling, die toen de bijbelstudieopziener was, om een ongewoon gebied: de gevangenis op Tahiti, waar hij als cipier werkzaam was. De droevige situatie van de gevangenen verontrustte hem, en hij was ervan overtuigd dat ook zij meer zouden willen weten over het ’goede nieuws’ dat in de bijbel wordt aangetroffen. Onze gemeente had reeds verscheidene malen toestemming gevraagd de gevangenen te mogen bezoeken, maar ongelukkig genoeg luidde het antwoord altijd: ’Katholieken, protestanten, adventisten, mormonen en dergelijke zijn welkom en mogen over hun religie spreken, omdat leden van die religies zich in onze gevangenis bevinden; maar hier zijn geen getuigen van Jehovah.’

Daarom besloot de ouderling het ’goede nieuws’ in de gevangenis te prediken waar hij werkte. Buiten de werkuren, van twaalf tot twee uur n.m., verbreidde hij de Koninkrijkshoop. Al heel snel begon zijn activiteit vruchten af te werpen en werden er geregeld bijbelstudies geleid.

Toen andere cipiers, van wie enkelen protestantse diakenen waren, het succes van de Getuige opmerkten, haalden zij enkele geloofsgenoten onder de gevangenen ertoe over zich er bij de directeur over te beklagen dat hun siësta werd verstoord. Hij werd derhalve in het kantoor van de directeur ontboden, waar hem werd verzocht met zijn evangelisatiewerk op te houden, aangezien gevangenen in Blok A het niet op prijs stelden gedurende hun siësta gestoord te worden. Tactvol beklemtoonde hij de heilzame invloed van bijbels onderwijs en wees hij op de positieve resultaten die hij bij gevangenen uit Blok C had bereikt, terwijl die van Blok A nog nooit door hem waren bezocht. De directeur onderscheidde onmiddellijk de onoprechtheid van degenen die hadden geprotesteerd; om de vrede te bewaren, verzocht hij de Getuige evenwel niet meer van cel tot cel te prediken. Hij mocht er niettemin mee doorgaan degenen te bezoeken die op zijn bezoeken gesteld waren.

Gods Woord was dus niet gebonden. Ongeveer vijf gevangenen bleven het geestelijke voedsel tot zich nemen dat uiteindelijk hun leven zou veranderen. Een van hen werd zelfs een uiterst belangrijk instrument bij het uitdelen van dit voedsel. Deze man was voordien tot negen jaar gevangenisstraf veroordeeld wegens verscheidene diefstallen. Hij was een bijzonder moeilijke gevangene en was verscheidene malen uitgebroken, maar iedere keer werd hij kort daarna weer