16. Welke aangelegenheden werden in Eén Petrus 5 met opzieners besproken, en waarom?

¹⁶ De opzieners werden in Petrus’ brief niet overgeslagen, alsof zij geen aanmoediging nodig hadden. Het tegendeel is veeleer waar, want hij besprak aangelegenheden met hen die zij speciaal zouden waarderen: een juiste kijk op hun bediening, de verhouding waarin zij tot God en hun broeders stonden, het behandelen van moeilijke problemen en vervolging. „Weidt de kudde Gods die aan uw zorg is toevertrouwd, . . . hen die Gods erfdeel zijn” (NW), zei hij. Welke opziener is zelfs thans niet diep bewogen wanneer hij erbij stilstaat dat degenen in de gemeente over wie hij toezicht uitoefent, aan God toebehoren? Wanneer de opziener de aangelegenheid op deze wijze beschouwt, zal hij geen ’heerschappij voeren over de kudde’ of trots worden, maar acht slaan op de raad: „Vernedert u dan onder de machtige hand Gods, opdat Hij u verhoge te zijner tijd. Werpt al uw bekommernis op Hem, want Hij zorgt voor u.” Het besef dat hij de hele last niet helemaal alleen hoeft te dragen, vormt voor de nederige opziener inderdaad een bron van aanmoediging. Hij wordt ertoe aangespoord voor het oplossen van problemen naar God op te zien, door al zijn zorgen op God te werpen, voor leiding zijn Woord te raadplegen en Hem in het gebed te zoeken. Ook staat hij niet alleen wanneer hij met vervolging van de zijde van Satans wereld wordt geconfronteerd. Petrus zei hierover: „[Weet], dat aan uw broederschap in de wereld hetzelfde lijden wordt toegemeten. Doch de God van alle genade, die u in Christus geroepen heeft tot zijn eeuwige heerlijkheid, Hij zal u, na een korten tijd van lijden, volmaken, bevestigen, sterken en grondvesten” (1 Petr. 5:1-10). Opzieners hebben er goede reden toe moed te vatten.

17. Wie is dus in werkelijkheid de grote Gever van kracht, en waarom is dit zo?

¹⁷ Er bestaat geen twijfel over dat Jehovah zelf de Gever van kracht is voor zijn volk. Hij is Degene die deze aanmoedigende woorden, die wij zojuist hebben beschouwd, onder inspiratie heeft laten optekenen. De beloften die in zijn Woord de bijbel staan opgetekend, vervullen ons met hoop. Hij heeft ons onderricht zodat wij met succes de problemen van het leven het hoofd kunnen bieden. Met zijn steun kunnen wij zelfs wanneer de gehele wereld tegen ons gekant is, standvastig blijven. Daarom zeggen wij met David: „Jehovah is mijn kracht en mijn schild. Op hem heeft mijn hart vertrouwd, en ik ben geholpen, zodat mijn hart jubelt, en met mijn lied zal ik hem loven. Jehovah is een kracht voor zijn volk.” — Ps. 28:7, 8, NW.

Het verkeerde soort van christendom

Toen E. O. Miller in The Christian Century van 1 augustus 1962 commentaar leverde op de beslissing van het Amerikaanse Hooggerechtshof waarbij officiële gebeden op openbare scholen verboden werden, schreef hij: „Vooraanstaande zakenlieden die er voortdurend op hebben aangedrongen dat de regering zich niet op hun terrein zou gaan begeven, verklaren nu dat, tenzij de regering religie ondersteunt, de God van Abraham en van Jezus wel eens van zijn voetstuk zou kunnen worden gestoten. Sinds wanneer spoeden christenen zich naar de regering om God te redden? Het betekende bijna de ondergang van het christendom toen de Romeinse keizer Constantijn er zijn officiële sanctie aan verleende en het tot iets respectabels maakte. Kierkegaard schreef dienaangaande in zijn Attack Upon Christendom, dat een christendom hetwelk voor hulp naar een regering opziet ’het feit verraadt dat het niet het christendom van het Nieuwe Testament is’.”

Een religieuze natie zonder een religieus volk

„De bevolking van de Verenigde Staten omvat meer christenen en joden dan enige andere natie ter wereld. Toch beoefent nog niet de helft van de bevolking het een of andere geloof. Ruim 70 miljoen Amerikanen zeggen van zichzelf bij geen enkele kerk aangesloten te zijn. Hier komt nog een aantal van 30 miljoen personen bij, die slechts af en toe naar de kerk gaan.” — De Miami News van 2 september 1962.