doen staan, aan de enige God, onze Redder door bemiddeling van Jezus Christus, onze Heer, zij heerlijkheid, majesteit, macht en autoriteit in alle voorbijgegane eeuwigheid en nu en tot in alle eeuwigheid. Amen” (Jud. 24, 25, NW). Judas’ woorden zijn bijna een gebed tot Jehovah ten behoeve van zijn volk, dat Hij ons zal schragen en ons voor struikelen zal behoeden indien wij ’onvermoeid strijden voor het geloof’ ten einde in zijn liefde te blijven. Terwijl alle goddeloze zondaars hun lot zullen ondergaan, zoals lang geleden door de Opperrechter werd voorzegd, zullen wij, die ons in eindeloos leven zullen verheugen, het voorrecht ontvangen aan Jehovah toe te schrijven wat hem toekomt.

Alle gelegenheden aangrijpen

IN EERDER in dit jaar verschenen artikelena bespraken wij de activiteiten van Jehovah’s getuigen in verscheidene communistische landen. Ook in het communistische Joegoslavië maakt het werk dat bestaat in het prediken van het Koninkrijksevangelie goede vorderingen. De getuigen van Jehovah maken van de bestaande mogelijkheden gebruik en zijn blij dat zij over heel wat publikaties in de talen van hun land beschikken. Hieronder volgen verschillende ervaringen die Jehovah’s getuigen in Joegoslavië hebben meegemaakt.

Hoe begrafenislezingen een getuigenis kunnen vormen waardoor rijke vruchten worden voortgebracht, wordt door de volgende ervaring toegelicht. Een man op leeftijd in een kleine stad kwam met de waarheid in aanraking. Al ongeveer vier jaar kreeg hij bijbelstudie, maar hij maakte niet veel vorderingen, aangezien het stadje waar hij woonde streng katholiek is. Op zekere dag kreeg deze man een ongeluk en stierf. Van de naburige gemeente van Jehovah’s getuigen gingen velen naar de begrafenis en een van hen hield een lezing. Veel inwoners van het stadje woonden de begrafenis bij. Na de lezing hadden sommigen van de aanwezigen vragen en zo kwam het dat de broeders met velen over de waarheid van Gods Woord konden spreken. In totaal werden er bij de begrafenis zeventig brochures verspreid. Als gevolg hiervan ontving de gemeente van Jehovah’s getuigen verscheidene brieven van mensen die vroegen of iemand van de Getuigen hen wilde bezoeken. Elke zondag worden er nu door de gemeente bij deze belangstellende personen nabezoeken afgelegd. Thans is er een studiegroep van acht personen die regelmatig bijeenkomen. Zelfs de broer van de overledene neemt aan de studie deel. Toen zijn broer nog leefde, was hij tegen de waarheid gekant, maar het getuigenis dat door de begrafenis werd gegeven, deed hem van gedachten veranderen. Nu heeft hij zelfs een kamer van zijn huis voor de vergaderingen beschikbaar gesteld. Zeer waarschijnlijk zal hij daar in die plaats de gemeentedienaar worden wanneer er een gemeente kan worden opgericht. Ja, hier wierp een begrafenisdienst werkelijk vruchten af! Toen hij nog leefde, kon deze man op leeftijd niets voor de waarheid doen omdat hij het gebied te hard vond, maar door zijn dood werd het hart van de mensen verzacht en werden zij met de waarheid van Gods Woord in aanraking gebracht.

Op het platteland ging een getuige van Jehovah in een dorp naar enkele woningen toe om eieren te kopen. In één geval werd zij binnengenodigd. Daar ontmoette zij de dochter des huizes, een meisje van twintig jaar dat vanaf haar geboorte verlamd was. Zij kon nauwelijks zitten, en lopen kon zij helemaal niet. De Getuige begon haar over de waarheid van Gods Woord te vertellen en toonde aan dat elke vorm van ziekte in Gods nieuwe ordening, die thans nabij is, zal verdwijnen. Het meisje luisterde zeer aandachtig en nam toen drie brochures en het Paradijs-boek. Tevens vroeg zij de Getuige de daaropvolgende week terug te komen, aangezien zij meer over deze boodschap wilde weten. Toen de Getuige haar de volgende week kwam opzoeken, had het meisje tranen van vreugde in haar ogen en zei: „Werkelijk, Jehovah heeft u naar mij toegezonden!” Het meisje vroeg de Getuige haar een bijbel te willen brengen. Er werd een bijbelstudie opgericht en elke keer dat de Getuige met haar kwam studeren, moest zij twintig brochures voor haar meebrengen. Zij vroeg het meisje hoe zij kans zag al die brochures te verspreiden, waarop deze antwoordde: „Ik nodig al mijn kennissen uit mij te komen opzoeken en aan ieder van hen geef ik getuigenis over Gods Woord en dan nemen zij de brochures; en ik heb al een heleboel belangstellende mensen gevonden.” Toen het meisje vernam dat er een kringvergadering gehouden zou worden, vroeg zij haar moeder op de dag dat de vergadering begon, het rijtuig te willen inspannen en haar naar de vergadering te brengen, ongeveer achttien kilometer daarvandaan. Daar werd zij door onderdompeling gedoopt; tot de aanwezigen zei zij: „Jehovah weet dat ik niet kan lopen en hij zendt daarom velen op mijn weg tot wie ik over Gods Woord kan spreken, en dan nemen zij lectuur mee. Op deze manier kan ook ik hem dienen.” Inderdaad, door invaliditeit wordt iemand niet noodzakelijkerwijs verhinderd het evangelie te prediken.