Toen Jakob op zijn sterfbed zijn twaalf zonen zegende, was Issaschar de zesde die de zegen van zijn vader ontving: „Issaschar is een ezel met een sterk beendergestel, die tussen de twee zadeltassen ligt. En hij zal zien dat de rustplaats goed is en dat het land aangenaam is; en hij zal zijn schouder buigen om lasten te dragen en hij zal aan slaafse dwangarbeid onderworpen worden” (Ge 49:14, 15). Met het uitspreken van deze zegen wees Jakob niet alleen op bepaalde karaktertrekken van Issaschar en op bepaalde gebeurtenissen die zich in zijn persoonlijke leven zouden voordoen, maar voorzei hij, net als in het geval van de zegeningen die Issaschars broers ontvingen, ook de karaktertrekken en de handelwijze die Issaschars nakomelingen als stam „in het laatst der dagen” aan de dag zouden leggen. — Ge 49:1.

Dat Issaschar door zijn vader Jakob werd vergeleken met „een ezel met een sterk beendergestel”, duidde kennelijk op een eigenschap die ook zijn stam bleek te bezitten (Ge 49:14, 15). Het land dat hun werd toegewezen, was inderdaad „aangenaam”, een vruchtbaar gedeelte van Palestina, geschikt voor de landbouw. Issaschar schijnt de bij dit werk betrokken zware arbeid graag op zich genomen te hebben. Hij was bereid „zijn schouder [te] buigen om lasten te dragen”. Dus hoewel deze stam niet bijzonder op de voorgrond trad, kon hij klaarblijkelijk geprezen worden omdat hij de hem toevertrouwde lading verantwoordelijkheid op zich nam.