• Wee de weerspannigen!
    Jesaja’s profetie — Licht voor de hele mensheid I

    • Valse aanbidding een voedingsbodem voor geweld

      14, 15. (a) Wat is het gevolg van demonenaanbidding? (b) Welk aanhoudend lijden zal Israël volgens Jesaja’s profetie ondergaan?

      14 Valse aanbidding is in feite de aanbidding van demonen (1 Korinthiërs 10:20). Zoals voor de Vloed is gebleken, leidt de invloed van demonen tot geweld (Genesis 6:11, 12). Het is dan ook niet verwonderlijk dat als Israël afvallig wordt en de demonen gaat aanbidden, het land vol geweld en goddeloosheid raakt. — Deuteronomium 32:17; Psalm 106:35-38.

      15 In levendige bewoordingen schildert Jesaja een beeld van de verbreiding van goddeloosheid en geweld in Israël: „De goddeloosheid is ontbrand net als een vuur; doornbossen en onkruid zal het verteren. En het zal vlam vatten in de struikgewassen van het woud, en ze zullen omhooggevoerd worden als het opstijgen van rook. In de verbolgenheid van Jehovah der legerscharen is het land in brand gezet, en het volk zal tot voedsel voor het vuur worden. Niemand zal mededogen tonen, zelfs niet met zijn broeder. En men zal rechts afsnijden en zal stellig honger lijden; en men zal links eten, en zij zullen stellig niet verzadigd worden. Zij zullen ieder het vlees van hun eigen arm eten, Manasse Efraïm, en Efraïm Manasse. Te zamen zullen ze tegen Juda zijn. Met het oog op dit alles heeft zijn toorn zich niet afgewend, maar zijn hand is nog steeds uitgestrekt.” — Jesaja 9:18-21.

      16. Hoe gaan de woorden van Jesaja 9:18-21 in vervulling?

      16 Net als een vuur dat van doornbos op doornbos overslaat, neemt het geweld hand over hand toe; het wordt onbeheersbaar en bereikt al snel „de struikgewassen van het woud”, zodat er een complete bosbrand van geweld uitbreekt. De bijbelcommentators Keil en Delitzsch beschrijven de mate van geweld als „de meest onmenselijke zelfdestructie tijdens een anarchistische burgeroorlog. Verstoken van alle tedere gevoelens verslonden zij elkaar zonder verzadigd te raken.” Waarschijnlijk worden de stammen Efraïm en Manasse hier apart vermeld omdat ze de voornaamste vertegenwoordigers van het noordelijke koninkrijk zijn en, als nakomelingen van Jozefs twee zoons, het nauwst verwant zijn van de tien stammen. Desondanks wordt dat geweld tussen broeders slechts onderbroken wanneer zij oorlog voeren tegen het zuidelijk van hen gelegen Juda. — 2 Kronieken 28:1-8.