Om grote hoeveelheden wijn te kunnen produceren, moesten de Israëlitische boeren hun wijnstokken goed verzorgen. Het boek Jesaja beschrijft hoe een echte Israëlitische wijnbouwer een stuk land op een heuvelhelling zou omspitten en vrij zou maken van alle grote stenen voordat hij er zijn „uitgelezen rode wijnstok” zou planten. Daarna zou hij van de stenen die hij uit de grond had verwijderd een muur kunnen bouwen. Die muur zou helpen voorkomen dat zijn wijngaard werd vertrapt door vee en zou ook enige bescherming bieden tegen vossen, everzwijnen en dieven. Hij zou ook een wijnpers kunnen uithouwen en een kleine toren kunnen bouwen die als koele verblijfplaats kon dienen in de oogstperiode, als de wijnstokken extra beschermd moesten worden. Na al dit voorbereidende werk kon hij een goede druivenoogst verwachten. — Jesaja 5:1, 2.a

Jesaja vergeleek „het huis van Israël” met een wijngaard die geleidelijk „wilde druiven” of „rotte bessen” ging voortbrengen (Jesaja 5:2, 7; vtn.). Wilde druiven zijn veel kleiner dan gekweekte druiven en hebben heel weinig vruchtvlees omdat de pitten praktisch alle ruimte in de druif in beslag nemen. Wilde druiven zijn waardeloos voor het maken van wijn en voor consumptie: een passend symbool van de afvallige natie, die als vrucht geen rechtvaardigheid maar wetsverkrachting voortbracht.