3. Wat mankeerde er aan Juda’s aanbidding?

³ Wat is Jehovah’s volk ver afgeweken van de zuivere aanbidding! Jesaja’s beginwoorden stemmen ernstig: „Hoort dit, o huis van Jakob, gij die u noemt naar de naam Israël en die zelfs uit de wateren van Juda zijt voortgekomen, gij die zweert bij de naam van Jehovah en die zelfs gewag maakt van de God van Israël, niet in waarheid en niet in rechtvaardigheid.

Jesaja 48:1,

Wat huichelachtig! ’Zweren bij de naam van Jehovah’ is duidelijk niets anders dan Gods naam voor de vorm gebruiken (Zefanja 1:5). Vóór hun ballingschap in Babylon aanbaden de joden Jehovah in „de heilige stad”, Jeruzalem. Maar hun aanbidding was onoprecht. Hun hart was ver van God verwijderd en hun daden van aanbidding waren „niet in waarheid en niet in rechtvaardigheid”. Zij bezaten niet het geloof van de patriarchen. — Maleachi 3:7.

4. Wat voor aanbidding behaagt Jehovah?

⁴ Jehovah’s woorden herinneren ons eraan dat aanbidding geen formaliteit mag zijn maar uit het hart moet komen. Louter symbolische dienst — misschien slechts verricht om anderen te behagen of te imponeren — is iets anders dan „daden van godvruchtige toewijding” (2 Petrus 3:11). Dat iemand zichzelf een christen noemt, maakt op zich zijn aanbidding niet aanvaardbaar voor God (2 Timotheüs 3:5). Erkennen dat Jehovah bestaat is van essentieel belang, maar het is slechts een begin. Jehovah wenst aanbidding die van ganser harte geschonken wordt, met innige liefde en waardering als drijfveer. — Kolossenzen 3:23.