1. Alexander de Grote, zoon van Philippus II van Macedonië en diens vrouw Olympias, geboren te Pella in 356 v.G.T. Hoewel hij in de bijbel niet met name wordt genoemd, werd zijn heerschappij over het vijfde wereldrijk twee eeuwen voor zijn geboorte voorzegd. — Da 8:5-7, 20, 21.

Alexander, die op de troon kwam nadat zijn vader vermoord was, trok er twee jaar later, toen hij nog maar net twintig was, op uit om de wereld te veroveren (Da 8:5). Deze onstuimige jonge militaire strateeg liet zijn betrekkelijk kleine leger altijd in een vele rijen diepe falanx-formatie oprukken, een tactiek die door zijn vader was ingevoerd en die Alexander tot een hoge graad van doeltreffendheid ontwikkelde.

In plaats van de vluchtende Perzen achterna te jagen nadat hij in Klein-Azië twee beslissende overwinningen op hen had behaald (de eerste aan de rivier de Granicus; de tweede op de Vlakte van Issus, waar een groot Perzisch leger van naar schatting een half miljoen man een verpletterende nederlaag leed),

Jeruzalem daarentegen opende zijn poorten voor hem en gaf zich over, en volgens Josephus (De joodse oudheden, XI, viii, 5) toonde men Alexander het boek van Daniëls profetie, vermoedelijk hoofdstuk 8, waar gesproken wordt over een machtige Griekse koning die het Perzische Rijk zou onderwerpen en veroveren.

Zich oostwaarts wendend, keerde Alexander via Palestina uit Egypte terug, en bij Gaugamela overweldigde hij met 47.000 man een reusachtig gereorganiseerd Perzisch leger. In snelle opeenvolging werd Darius III door voormalige vrienden vermoord, gaf Babylon zich over en rukte Alexander verder op en nam Susa en Persepolis in.