²⁰ Om de bovengenoemde redenen werd de leer dat de dood van de Messias de volledige vergeving van zonde in Gods ogen mogelijk zou maken, door veel eerste-eeuwse joden gemakkelijk begrepen. Zij wisten dat de Schrift over de inherente onvolmaaktheid van de mens sprak (Prediker 7:20). De noodzaak van een slachtoffer voor verzoening van zonde was een les die dagelijks werd beseft; ze lag in het hele raamwerk en de aard van het Wetsverbond opgesloten. De in de verslagen van Jezus’ leven beschreven gebeurtenissen beelden hem af als een volmaakte man wiens dood verzoening voor de zonde der mensheid kon bewerkstelligenf (Mattheüs 20:28; Lukas 1:26-38). Toen de christelijke Griekse Geschriften duidelijk deden uitkomen dat de diverse onder de Wet gebrachte slachtoffers een voorafschaduwing van dit ene uiteindelijke en volledige slachtoffer vormden, kreeg het hele raamwerk van de Wet, alsook andere schriftgedeelten, veel meer betekenis.g — Hebreeën 10:1-10.

Vers 26 vervolgt met te zeggen: „Na de tweeënzestig weken zal een gezalfde [„Messias”, Hebreeuws: Ma·sjiʹach] worden afgesneden”, met andere woorden, worden gedood. (Zie kader op blz. 26.)