Vragen van lezers

◼ Dienen christenen zich, met het oog op Jezus’ woorden in Johannes 15:15, als zijn „slaven” te bezien, of kunnen wij ons als zijn „vrienden” beschouwen?

Wij kunnen en moeten beiden zijn. Laten wij, om te begrijpen waarom dit zo is, eens zien wat Jezus tot zijn getrouwe apostelen zei toen hij gedurende de laatste avond van zijn leven bij hen was:

„Niemand heeft grotere liefde dan deze, dat iemand afstand doet van zijn ziel ten behoeve van zijn vrienden. Gij zijt mijn vrienden indien gij doet wat ik u gebied. Ik noem u niet langer slaven, want een slaaf weet niet wat zijn meester doet. Maar ik heb u vrienden genoemd, want alle dingen die ik van mijn Vader heb gehoord, heb ik u bekendgemaakt.” — Johannes 15:13-15.

Wat bedoelde Jezus om te beginnen met de woorden dat zijn loyale discipelen slaven waren? Hij bedoelde geen slaven in de betekenis dat alle menselijke nakomelingen van Adam onvolmaakt geboren zijn, aldus verkocht onder of in slavernij aan de zonde (Johannes 8:34; Romeinen 5:18, 19; 6:16; 7:14). Zoals dat ook gold voor christenen die sindsdien leefden, waren de apostelen eens op die wijze in slavernij geweest maar zou Jezus’ offer het middel verschaffen om hen te bevrijden of te verlossen (1 Petrus 1:18, 19; Galaten 4:5). Toch werden zij daarna niet volkomen vrij. Zoals de apostel Paulus later schreef, werden zij ’gekocht met een prijs’, Jezus’ bloed, zodat zij slaven werden van God en Christus. — 1 Korinthiërs 6:20; 7:22, 23.

In Johannes 15:15 gaf Jezus niet te kennen dat de getrouwe apostelen, die weldra heilige geest zouden ontvangen en gezalfde christenen zouden worden, niet langer slaven waren. (Vergelijk Johannes 15:20.) Dienstbaarheid aan God door bemiddeling van Christus is vanzelfsprekend niet onderdrukkend en doodaanbrengend. Ze is liefdevol en leidt tot redding (2 Timótheüs 4:8; Titus 1:1, 2). Een christen die de waarde van Christus’ bloed verheugd aanvaardt en een slaaf van God wordt, zou alleen de eeuwige dood over zich halen als hij dat offer later zou verwerpen en zich opnieuw aan zonde zou overgeven, waardoor hij er weer een slaaf van wordt (Galaten 1:10; 4:8, 9; Hebreeën 6:4-6). Jezus’ discipelen zouden derhalve slaven van God en Christus blijven, maar zij waren zelfs nog meer dan slaven. Waarom?

Jezus en de apostelen begrepen dat destijds, in een gewoonlijk koele of formele meester-slaafverhouding, ’een slaaf niet zou weten wat de meester doet’. In normale omstandigheden zou een menselijke meester geen overleg plegen met zijn gekochte slaaf, en ook zou hij niet zijn persoonlijke gedachten en gevoelens aan hem onthullen.

Wij kunnen echter uit Jezus’ woorden opmaken dat het met de apostelen anders was. Hij zei: „Ik heb u vrienden genoemd, want alle dingen die ik van mijn Vader heb gehoord, heb ik u bekendgemaakt” (Johannes 15:15). Ja, zoals onder geliefde vrienden gewoon is, had Jezus details en inzichten aan hen onthuld die geheim geweest waren (Matthéüs 13:10-12; 1 Korinthiërs 2:14-16). Hoewel de apostelen nog steeds dienstknechten of slaven van God waren door bemiddeling van Jezus, verheugden zij zich in een warme intieme band waardoor zij tevens als vertrouwde vrienden werden gekenmerkt. (Vergelijk Psalm 25:14.) Dat kan en moet ook met ons het geval zijn. Wat is het een voorrecht om in de hemel Personen als Meesters te hebben die ons als vertrouwde en gerespecteerde vertrouwelingen, als vrienden, behandelen!