Wanneer een gevangene ontsnapte, moest volgens Romeins gebruik de gevangenbewaarder de straf ondergaan die aan de gevangene was opgelegd. Wij lezen dan ook dat toen Petrus door een engel uit de gevangenis was bevrijd, Herodes „de wachtposten in verhoor [nam] en gebood dat zij weggeleid zouden worden om te worden gestraft”. — Han 12:19.

In Filippi werden Paulus en Silas voor de burgerlijke magistraten gesleept, die het bevel gaven hun stokslagen te geven, en „na hun vele slagen te hebben toegediend, wierpen zij hen in de gevangenis en gaven de gevangenbewaarder [de·smo·fuʹla·ki] bevel hen zorgvuldig te bewaken. Omdat hij zulk een bevel had gekregen, wierp hij hen in de binnenste gevangenis en sloot hun voeten in het blok” (Han 16:22-24). Vervolgens werden midden in de nacht door een grote aardbeving alle deuren van de gevangenis geopend. Daardoor verkeerde de gevangenbewaarder in de mening dat de gevangenen ontsnapt waren, en omdat hij wist hoe streng hij daarvoor gestraft zou worden, stond hij op het punt zich van het leven te beroven. Maar toen deelde Paulus hem mee dat zij er allemaal nog waren. Deze gebeurtenissen, plus het onderricht van Paulus, maakten zo’n indruk op de gevangenbewaarder dat hij een gelovige werd, en hij en zijn gezin werden gedoopt. — Han 16:25-36.

In de 1ste eeuw G.T. waren de gevangenbewaarders of bewakers volgens Romeins gebruik persoonlijk voor de gevangenen verantwoordelijk (Han 12:19). Daarom wilde de gevangenbewaarder in Filippi, in de mening verkerend dat zijn gevangenen ontsnapt waren, zelfmoord plegen (Han 16:27).