„Een klinkend stuk koper of een schallende cimbaal”

Wie wil alleen maar een hoop lawaai voortbrengen? „Heb [ik] geen liefde,” zo zegt de apostel Paulus, „dan ben ik een klinkend stuk koper of een schallende cimbaal geworden” (1 Korinthiërs 13:1). Paulus had zojuist beklemtoond dat het noodzakelijk was de speciale, door Gods geest ontvangen gaven ten behoeve van de gehele christelijke gemeente aan te wenden. Als een christen geen liefde had, konden trots en arrogantie hem niets meer doen zijn dan een luid en vals klinkende, oorverdovende hoop lawaai, waardoor anderen eerder afgeschrokken dan aangetrokken zouden worden. — Zie 1 Korinthiërs 12:4-9, 19-26.

Wij kunnen gemakkelijk de gedachte begrijpen van een vlakbij ons schallende cimbaal, maar hoe staat het met Paulus’ andere illustratie, „een klinkend stuk koper”? (Grieks: chalʹkos eʹchon) Sommigen hebben dit vertolkt met „een dreunende gong” (Het Levende Woord) en „een galmende gong” (Groot Nieuws Bijbel). William Harris wijst er in de Biblical Archaeology Review op dat eʹchon van hetzelfde grondwoord afstamt als het Engelse (en Nederlandse) woord „echo” en dus de gedachte vertolkt van weergalmen of weerklinken. Hij zegt echter ook: „Het zelfstandig naamwoord chalkos wordt gebruikt ter beschrijving van een grote verscheidenheid van voorwerpen — wapenrusting, messen, kookpotten, spiegels, geld en zelfs schrijftabletten — die werden gegoten uit brons, een metaallegering van koper en tin. Maar er is geen bewijs voorhanden waaruit blijkt dat het woord werd gebruikt voor een muziekinstrument.” Wat is zijn idee derhalve?

Hij verwijst naar een boek door Vitruvius, een architect die in de eerste eeuw v.G.T. leefde. Vitruvius schreef over het probleem van goede stemoverdracht in theaters die waren gebouwd van materiaal zoals marmer, en zei dat er gebruik werd gemaakt van speciale resonantie veroorzakende middelen die e·cheiʹa werden genoemd. Dit waren uit brons vervaardigde resonerende vazen die achter in een amfitheater werden opgesteld om ertoe bij te dragen dat het geluid werd versterkt en goed overgedragen werd. Sommige ervan waren ongeveer honderd jaar voordat Paulus zijn brief aan de gemeente in Korinthe schreef, uit een geplunderd theater in Korinthe naar Rome overgebracht.

Plato, zo wordt ons verteld, sprak over een bronzen vaas die net als sommige leeghoofdige sprekers, alsmaar bleef naklinken. Dit stemt overeen met het spreekwoord dat ’holle vaten het hardst klinken’. Paulus kan iets soortgelijks in gedachten gehad hebben toen hij sprak over degenen die veel ophef maakten van hun speciale gaven maar de allerbelangrijkste gave — liefde — misten. Zij klonken luid maar hadden geen werkelijke inhoud. Zij waren als een instrument dat een hard, onwelluidend lawaai in plaats van een aantrekkelijke, welluidende klank voortbracht. Hoe staat het met u? Worden uw daden en spraak door liefde gemotiveerd of bent u als „een klinkend stuk koper of een schallende cimbaal”?