Toen Paulus sprak over de wijze waarop de wonderbare gaven van de geest die aanvankelijk het bewijs vormden dat Gods zegen op het christendom rustte, gebruikt moesten worden, maakte hij gewag van „gelovigen” en „ongelovigen” (1 Korinthiërs 14:22). „Gelovigen” waren degenen die Christus aanvaardden en zich lieten dopen (Handelingen 8:13; 16:31-34). „Velen van de Korinthiërs die toehoorden, gingen geloven en werden gedoopt.” — Handelingen 18:8.

¹⁵ Volgens 1 Korinthiërs 14:24 bezochten ook ’ongelovigen of gewone mensen’ de vergaderingen in Korinthe en werden daar verwelkomd.c Vermoedelijk hadden zij niet allemaal dezelfde vorderingen gemaakt wat het bestuderen en toepassen van Gods Woord betreft. Sommigen begingen misschien nog steeds zonden. Anderen hadden misschien een mate van geloof verworven, reeds enige veranderingen in hun leven aangebracht en waren er wellicht zelfs al vóór hun doop mee begonnen aan anderen te vertellen wat zij hadden geleerd.

16. Hoe zou het zulke personen tot voordeel strekken op gemeentevergaderingen onder christenen te verkeren?

¹⁶ Natuurlijk was geen van die niet-gedoopten „in de Heer” (1 Korinthiërs 7:39). Indien zij in het verleden ernstige morele en geestelijke overtredingen hadden begaan, kan het hun begrijpelijkerwijs tijd gekost hebben zich naar Gods maatstaven te schikken. Intussen waren zij welkom, zolang zij niet op boosaardige wijze probeerden het geloof en de reinheid van de gemeente te ondermijnen. Wat zij op de vergaderingen zagen en hoorden, kon ’hen terechtwijzen’ doordat ’de geheimen van hun hart openbaar werden’. — 1 Korinthiërs 14:23-25; 2 Korinthiërs 6:14.