APOLLOS

(Apo̱llos) [Vernietiger; Verderver; afkorting van Apollonius].

Een jood uit Alexandrië (Egypte), die een opmerkelijke welbespraaktheid bezat en goed onderlegd was in de Hebreeuwse Geschriften. Hij schijnt vóór Pinksteren van discipelen van Johannes de Doper of anders van volgelingen van Christus getuigenis te hebben gekregen, aangezien hij „alleen met de doop van Johannes bekend was” (Han 18:24, 25). Toch begon hij direct na zijn aankomst in Efeze (ca. 52 G.T.) vol vuur en overtuiging in de plaatselijke synagoge getuigenis te geven. Dit bracht hem in contact met Aquila en Priskilla, die enkele hiaten in zijn begrip van de christelijke leer konden aanvullen. Van Efeze ging hij met een introductiebrief naar Achaje. Daar schijnt hij zijn activiteit op Korinthe te hebben geconcentreerd, waar Paulus reeds eerder had gewerkt. Doordat hij zich energiek inzette en de argumenten van de ongelovige joden aan de hand van de Schrift overtuigend weerlegde, bleek hij een grote hulp voor de broeders aldaar te zijn. Op deze wijze ’begoot’ hij datgene wat Paulus had „geplant”. — Han 18:26-28; 19:1; 1Kor 3:6.

Helaas hadden er zich tegen de tijd dat Paulus zijn eerste brief aan de Korinthiërs schreef (ca. 55 G.T.), partijen ontwikkeld in de gemeente Korinthe. Sommigen beschouwden de welbespraakte Apollos als hun leider, terwijl anderen de voorkeur aan Paulus of Petrus gaven of uitsluitend aan Christus vasthielden (1Kor 1:10-12). Paulus zette in zijn brief hun verkeerde denkwijze recht door hun de absolute noodzaak van eenheid voor ogen te houden en duidelijk te maken dat zij allen slechts dienaren van God en Christus en als zodanig betrekkelijk onbelangrijk waren (1Kor 3:4-9, 21-23; 4:6, 7). Schijnbaar bevond Apollos zich toen in of bij Efeze, van waar uit Paulus klaarblijkelijk zijn eerste brief aan de Korinthiërs schreef, want Paulus vertelt ons dat hij Apollos ertoe had aangespoord de gemeente Korinthe te bezoeken (1Kor 16:12). De tegenzin van Apollos om daarheen te gaan, was misschien te wijten aan de onjuiste zienswijzen die in Korinthe heersten, of het kan eenvoudig zo zijn geweest dat hij meende nog wat langer aandacht te moeten besteden aan het arbeidsterrein waar hij op dat moment werkzaam was. Hoe dan ook, Paulus’ korte opmerking toont aan dat deze beide ijverige zendelingen niet toelieten dat door dit alles de eenheid tussen hen verstoord werd. De laatste maal dat er melding wordt gemaakt van Apollos is in Titus 3:13, waar Paulus aan Titus, die zich destijds op Kreta bevond, vraagt Apollos voor een bepaalde reis van het nodige te voorzien.