Inzicht in het nieuws

Clowns voor Christus?

„Rondtrekkende evangelieclowns” luidde een kop in de Church Times, een kerkblad van de Anglicaanse Kerk. Met deze woorden werd het jaarlijkse bezoek van de straatshow van de Church Army aan een aantal badplaatsen in Engeland en Wales aangekondigd. De Church Army, een lekenorganisatie van de Anglicaanse Kerk die net iets meer dan honderd jaar bestaat, werd opgericht om „onder de verschoppelingen en criminelen van de Westminster-achterbuurten” te evangeliseren.

In deze tijd houden leiders van de Church Army zich er nog steeds actief mee bezig „evangelisatie haar rechtmatige plaats toe te kennen”. Hun straatshow heeft ten doel het evangelie op een „humoristische wijze te presenteren aan mensen die nog maar heel weinig ervaring met God hebben gehad en er niet aan zouden denken een manifestatie in een kerk of religieus gebouw bij te wonen”. De gekostumeerde „evangelieclowns” in de straatshow hopen dat „hun toegewijde zotternij voorbijgangers op zijn minst zal doen stoppen en even zal doen luisteren”, merkt de Church Times op.

Maar hoewel hun clowneske kleding, zotternij en gratis ballonnen veel kinderen trokken, bleven volwassenen achter met de vraag wat deze benadering eigenlijk met de door Jezus Christus gestarte evangelisatie te maken had.

Het is waar dat de apostel Paulus schreef: „Wij zijn een theaterschouwspel geworden voor de wereld . . . Wij zijn dwazen ter wille van Christus” (1 Korinthiërs 4:9, 10). Maar wat had hij in gedachten? Voor clown spelen of „zotternij” uithalen om de aandacht van voorbijgangers te trekken? Nee. Paulus illustreerde hoe de wereld christenen beschouwt als dwazen die wegens hun geloof en leringen „aan openbare spot en schande blootgesteld zijn”, zoals The New International Dictionary of New Testament Theology het stelt.

In tegenstelling tot de „evangelieclowns” van de Church Army onderwees Jezus de scharen „als iemand die autoriteit heeft”. Zijn bediening was rechtdoorzee en zonder fratsen. Zoals hij uitlegde: „Deze dingen spreek ik zoals de Vader mij heeft geleerd.” Wat was het resultaat? „Velen [stelden] geloof in hem.” — Matthéüs 7:29; Johannes 8:28, 30.

„Bezwaring van het geweten”

Eugene Stockwell, hoofd van de Commissie voor Wereldzending en Evangelisatie van de Wereldraad van Kerken, erkende onlangs de huichelachtige rol die de geestelijken en kerken van de christenheid tijdens de beide wereldoorlogen hebben gespeeld. „Het vormt voor christenen een ernstige bezwaring van het geweten dat de twee grote wereldoorlogen van deze eeuw zijn uitgebroken onder natiën die een lange traditie van christendom in hun midden hebben en wier militaire aanvallen vaak gezegend werden door leiders van christelijke kerken”, zei hij tot een oecumenische bijeenkomst in Warschau (Polen).

Stockwell voegde hieraan toe: „Er werd hartstochtelijk betoogd dat God aan deze of gene zijde van het conflict stond. . . . Maar al te gemakkelijk stellen wij, christenen, ons geloof in dienst van onze geweldpleging.” Hij zei dat de Tweede Wereldoorlog „een indrukwekkend bewijs vormde van ons falen als ’christelijke natiën’ om overeenkomstig ons geloof te leven, een geloof dat zo vaak wordt geuit in woorden en zo duidelijk wordt ontkend in de daad”.

Maar heeft deze „ernstige bezwaring van het geweten” zogenaamde christenen en hun geestelijken geholpen een les te leren? Volgens de oecumenische persdienst gaf Stockwell toe: „Wij spreken over het liefhebben van onze vijanden en wij doden hen. Wij spreken over het toekeren van de andere wang, en wij bewapenen ons tot de tanden. Wij spreken over vrede die alle verstand te boven gaat en wij nemen deel aan een oorlog waar men met zijn verstand niet bij kan. Wij spreken over geloof in God en wij stellen ons werkelijke geloof in vernietigingswapens.”

De oorlog ondersteunende geestelijken van de christenheid en hun volgelingen lijken duidelijk op de „zinloze praters” in de dagen van de apostel Paulus. Hij zei over hen: „Zij maken in het openbaar bekend dat zij God kennen, maar zij verloochenen hem door hun werken.” — Titus 1:10, 16.

„Aanstootgevende” postzegel

Op 19 november 1987, zo was het plan van de Zuidafrikaanse posterijen, zouden er vier herdenkingspostzegels over de bijbel uitgegeven worden. Een van de postzegels bevatte de uitdrukkingen „Het Woord van God” in het Grieks en „Het Woord van Jehovah” in het Hebreeuws. Er werden in totaal 1.750.000 exemplaren van deze postzegel gedrukt.

Kort vóór de datum van uitgifte ontvingen de postkantoren echter een telegram waarin hun werd gelast de voorraad die zij van deze postzegel hadden, terug te sturen. De reden? „Omdat de orthodoxe joodse gemeenschap de postzegel als aanstootgevend beschouwde”, berichtte The Star, een in Johannesburg verschijnende krant. Hierin werd verder nog gezegd: „Rabbijn David Hazdan van Johannesburg zei dat de volledig afgedrukte naam van God, zoals deze op de postzegel voorkwam, gewoonlijk werd gereserveerd voor speciale religieuze gelegenheden.”

Aan een soortgelijke joodse overlevering is het te wijten dat veel hedendaagse bijbelvertalers hebben vermeden de naam Jehovah te gebruiken en deze hebben vervangen door wat slechts titels zijn, zoals „Heer” of „God”. Geen wonder dat Jezus tot religieuze leiders in zijn tijd zei: „Gij [hebt] het woord van God krachteloos gemaakt ter wille van uw overlevering”! — Matthéüs 15:6.