VOLHARDING

Het Griekse werkwoord hu·poʹme·no, dat letterlijk „onder [iets] blijven” betekent, wordt in Lukas 2:43 en Handelingen 17:14 met ’achterblijven’ weergegeven. Het heeft ook de betekenis gekregen van „standhouden; volhouden; standvastig blijven”, en wordt bijgevolg vertaald met ’volharden’ (Mt 24:13). Het zelfstandig naamwoord hu·poʹmo·ne duidt gewoonlijk op een moedige, standvastige of geduldige „volharding” zonder de hoop te verliezen als er zich hindernissen, vervolgingen, beproevingen of verzoekingen voordoen.

Waarom nodig. Christenen kunnen te maken krijgen met onverschilligheid en smaad, verkeerd voorgesteld worden of geconfronteerd worden met intense vijandigheid, haat van naaste familieleden, een slechte behandeling, gevangenzetting en zelfs de dood (Mt 5:10-12; 10:16-22; 24:9, 10, 39; Mr 13:9, 12, 13; Opb 13:10). Dit vereist volharding. Zonder deze onontbeerlijke hoedanigheid kan iemand eenvoudig geen eeuwig leven verwerven (Ro 2:7; Heb 10:36; Opb 14:12). Dat is zo omdat het niet telt hoe goed iemand misschien aan de loopbaan als christelijke discipel begonnen is, maar of hij het tot het einde volhoudt. Jezus Christus bracht het als volgt onder woorden: „Wie tot het einde heeft volhard, die zal gered worden” (Mt 24:13). „Door volharding van uw zijde zult gij uw ziel verwerven.” — Lu 21:19.

Personen die „het woord van God” snel, maar slechts oppervlakkig aanvaarden, ontbreekt het aan volharding. Zij geven het onder verdrukking of vervolging gauw op en verliezen Gods gunst en zegen. Maar degenen die diepe waardering voor „het woord van God” ontwikkelen, volharden standvastig. Zij ’dragen met volharding vrucht’ en gaan er in weerwil van tegenspoed, lijden en ontmoediging getrouw mee voort Gods boodschap te verkondigen. — Lu 8:11, 13, 15.

Hoe te blijven volharden. Nadenken over het voortreffelijke voorbeeld van Gods dienstknechten — de voorchristelijke profeten, Job, de apostelen Paulus en Johannes, en nog vele anderen — en letten op de afloop van hun getrouwe loopbaan kan een grote stimulans zijn om onder lijden te blijven volharden (2Kor 6:3-10; 12:12; 2Th 1:4; 2Ti 3:10-12; Jak 5:10, 11; Opb 1:9). Vooral het volmaakte voorbeeld dat Jezus Christus in volharding gaf, dient duidelijk voor ogen gehouden te worden. — Heb 12:2, 3; 1Pe 2:19-24.

Het is ook belangrijk nooit de christelijke hoop uit het oog te verliezen, namelijk eeuwig leven in een zondeloze toestand. Zelfs de dood door vervolging kan deze hoop niet tenietdoen (Ro 5:4, 5; 1Th 1:3; Opb 2:10). Het lijden van nu verzinkt in het niet bij de verwezenlijking van die grootse hoop (Ro 8:18-25). Gemeten naar de eeuwigheid is elk lijden, hoewel het op het moment zelf intens kan zijn, „van korte duur en licht” (2Kor 4:16-18). Wanneer iemand bedenkt dat beproevingen van tijdelijke aard zijn en vasthoudt aan de christelijke hoop, kan dat voorkomen dat hij aan wanhoop ten prooi valt en Jehovah God ontrouw wordt.

Volharding op de christelijke levensweg is niet afhankelijk van persoonlijke kracht. Het is de Allerhoogste die door middel van zijn geest en de vertroosting uit de Schriften zijn dienstknechten schraagt en sterkt. Hij ’schenkt volharding’ aan degenen die volledig op hem vertrouwen, en christenen bidden dus terecht om zijn hulp en om de wijsheid die nodig is voor het verduren van een bepaalde beproeving (Ro 15:4, 5; Jak 1:5). Jehovah zal nooit toelaten dat iemand een beproeving moet ondergaan die hij onmogelijk kan dragen. Als iemand naar Hem opziet voor hulp, zijn geloof niet verliest maar volledig op Jehovah vertrouwt, zal de Almachtige voor de uitweg zorgen zodat hij kan volharden. — 1Kor 10:13; 2Kor 4:9.

De kracht waaruit christenen kunnen putten wanneer zij lijden ondergaan, is onbeperkt. De apostel Paulus bad voor de Kolossenzen dat zij ’sterk gemaakt zouden worden met alle kracht naar de mate van Gods glorierijke macht, opdat zij volkomen konden volharden en met vreugde lankmoedig konden zijn’ (Kol 1:11). Een voorbeeld van de werkzaamheid van deze „glorierijke macht” is de opstanding van Jezus Christus uit de doden en zijn verhoging tot de rechterhand van de Vader. — Ef 1:19-21.

Jehovah God en zijn Zoon willen dat iedereen erin slaagt te volharden. Dit blijkt uit het feit dat Jezus Christus de leden van de christelijke gemeenten in Efeze, Smyrna, Pergamum, Thyatira, Sardes, Filadelfia en Laodicea aanmoedigde te volharden. — Opb 2:1-3, 8-10, 12, 13, 18, 19; 3:4, 5, 7, 10, 11, 14, 19-21.

Een juiste kijk op beproevingen. Omdat christenen weten dat hun eeuwige toekomst van volharding afhangt en dat zij zeker kunnen zijn van Gods hulp, dienen zij geen angst te hebben voor beproevingen en verdrukkingen, er niet ontstemd over te zijn en niet toe te geven aan zelfbeklag, zelfmedelijden of verbittering. De apostel Paulus gaf de aansporing te „juichen terwijl wij in verdrukkingen zijn, daar wij weten dat verdrukking volharding voortbrengt” (Ro 5:3). Beproevingen die met Gods hulp geduldig en standvastig worden gedragen, onthullen dat een christen de noodzakelijke hoedanigheid volharding bezit — iets wat voordat de beproeving begon nog niet met zekerheid gezegd kon worden en nog niet in de praktijk was gebleken.

Men moet de volharding „haar werk [laten] voltooien” door de beproeving helemaal over zich heen te laten komen, zonder te proberen ze met onschriftuurlijke middelen snel te laten eindigen. Dan zal het geloof beproefd en gelouterd worden, en de ondersteunende kracht ervan zal duidelijk aan het licht treden. Er kunnen zwakke plekken aan het licht komen, zodat een christen in staat is tekortkomingen vast te stellen en de nodige verbeteringen aan te brengen. De vormende werking van beproevingen die getrouw worden verduurd, kan iemand geduldiger, meevoelender, meedogender, vriendelijker en liefdevoller maken in zijn omgang met medemensen. Wanneer iemand volharding dus ’haar werk laat voltooien’, zal hij ’niet te kort schieten’ in het tentoonspreiden van de hoedanigheden die Jehovah God graag in zijn goedgekeurde dienstknechten ziet. — Jak 1:2-4.