De zienswijze van de bijbel

Wat gebeurt er met de ziel na de dood?

JAMES KIDD, een eenzame mijnwerker, brak zich vaak het hoofd over de vraag: ’Heb ik werkelijk een ziel die als een deel van mij bestaat?’ Geheel vervuld van de wens zijn levenslange vermoeden te laten bewijzen, liet James Kidd een klein fortuin van bijna $300.000 na en bepaalde bij testament dat het geld moest worden gebruikt voor „onderzoek naar enig wetenschappelijk bewijs voor het bestaan van een ziel in een menselijk lichaam die uittreedt bij de dood”.

In tegenstelling tot meneer Kidd hoeft het voor u misschien niet zo nodig bewezen te worden dat u een ziel hebt die na uw dood voortleeft. Maar op de achtergrond van uw gedachten speelt dat geloof misschien wel mee. Miljoenen hebben die overtuiging, hetzij door religieuze leerstellingen, hetzij door berichten over zogenoemde ’leven na de dood’-ervaringen, of omdat zij persoonlijk die mening zijn toegedaan.

Interessant genoeg bleek uit een door Ontwaakt! verrichte opiniepeiling onder personen die in de onsterfelijkheid van de ziel geloven, dat allen de vraag: „Denkt u dat de ziel ademt om in leven te blijven?” eender beantwoordden. Zij zeiden: „Nee.”

Een ziel ademt

In Genesis hoofdstuk 2, vers 7 begint het opwindende verslag van de schepping van de mens als volgt: „En Jehovah God ging ertoe over de mens te vormen uit stof van de aardbodem.”

Probeert u zich er eens een beeld van te vormen hoe het wonder zich voltrekt! Uit de elementen van de aarde worden 206 beenderen gevormd, ingewikkelde organen, meer dan 600 spieren en het verbazingwekkende brein, dat alles bekleed met huid, kortom een volmaakt menselijk wezen. Niettemin is er nog één „ingrediënt” nodig om de fascinerende scheppingsdaad te voltooien: iets waardoor dit lichaam wordt bezield en tot leven wordt gebracht. Vervolgens begon God „in zijn neusgaten de levensadem te blazen”. Op dat moment, toen er lucht (met de daarin aanwezige zuurstof) werd ingeblazen, bracht God gelijktijdig miljoenen cellen in het fysieke lichaam tot leven door middel van de geest of levenskracht. Nu hij leefde, ademde deze man, genaamd Adam, ongeveer 14 keer per minuut in en uit, of meer dan 20.000 maal per dag! Merk ten slotte op dat vers 7 eindigt met de nu ademende, levende mens „een levende ziel” te noemen.

Dit resultaat kan worden vergeleken met het tijdschrift dat u nu leest. Papier, inkt en lijm vormen te zamen dit tijdschrift. Maar los van elkaar zijn deze stoffen oninteressant. Slechts als ze zijn samengevoegd, hebt u een tijdschrift. Zo zijn het fysieke lichaam, de adem en de levenskracht zonder elkaar van weinig waarde. Maar gecombineerd vormen ze een levende ziel. Zo „werd” Adam een levende ziel.

Aangezien er niets wordt gezegd waaruit geconcludeerd kan worden dat er bij de eerste mens een ziel werd ingeplant of dat hij er een kreeg, moeten wij ons afvragen: Als de ziel slechts tot bestaan kwam nadat de ademhaling op gang kwam, waarom dan concluderen dat ze blijft voortleven wanneer iemand ophoudt met ademen en sterft? Dit feit is niet mis te verstaan: Ademhalen is van levensbelang voor een ziel.

De bijbelschrijvers gebruiken daarom het woord „ziel” vaak als een synoniem voor een ademend persoon. Merk bijvoorbeeld op wat er gebeurde met de vijanden van Gods volk in het land Kanaän. Gods volk sloeg „iedere ziel die daarin [in het land] was, met de scherpte van het zwaard, hen aan de vernietiging prijsgevend. Volstrekt niets wat adem had, werd overgelaten” (Jozua 11:11). Iedere ziel ademde. Evenzo was alles wat ademde, een ziel. Het was een vleselijke, zichtbare, ademende mens die stierf, geen onzichtbare, geestelijke persoon.

Zijn alle levende schepselen zielen?

Hoewel de mens verschilt van de dieren, is dat niet omdat hij een ziel is. Toen God in Noachs dagen de verwoestende wateren van de vloed deed losbreken, had dat tot gevolg dat ’alle vlees, de vliegende schepselen, de huisdieren, het wild gedierte, al het gewemel benevens alle mensen, alles waarin de adem van de levenskracht werkzaam was in zijn neusgaten, stierf’. Diezelfde diersoorten worden in het scheppingsverslag „levende zielen” genoemd. — Genesis 7:21, 22; 1:24.

Zoals de bijbel toont, hebben ’alle vlees, al het gewemel en de mensen’ lucht nodig en zijn ze afhankelijk van de werking van hun uiteenlopende ademhalingssystemen om als ziel in leven te blijven. Wanneer dit levenonderhoudende proces stopt, keert een ziel terug tot stof. De ziel — hetzij mens of dier — verliest elk bewustzijn en houdt op te bestaan. — Genesis 3:19; Psalm 146:4.

Een ziel kan eeuwig leven!

Gezien het wijdverbreide geloof in een ziel die na de dood voortleeft, is het duidelijk dat mensen instinctief voelen dat het leven meer te bieden moet hebben dan wat zij nu ervaren. Deze gevoelens zijn heel natuurlijk, want de bijbel zegt dat God „eeuwigheid [heeft] gelegd in het hart van den mens” (Prediker 3:11, Petrus-Canisiusvertaling). Voor velen zal dat verlangen naar „eeuwigheid” of eeuwig leven worden verwezenlijkt. Allereerst moet er echter iets worden rechtgezet — de onvolmaaktheid en zonde die ervoor zorgen dat de menselijke ziel sterft (Romeinen 5:12). Zo gauw deze uit de weg zijn geruimd, kan het menselijk lichaam, in stand gehouden door God, eeuwig leven. — Openbaring 21:3, 4.

Maar welke hoop bestaat er voor degenen die reeds zijn gestorven? Het genootschap voor wetenschappelijk onderzoek dat genoemd was als begunstigde van het fortuin van James Kidd, vond het antwoord niet. Na vier jaar onderzoek konden zij niet bewijzen dat de menselijke ziel een afzonderlijk deel van de mens is dat het lichaam bij de dood verlaat. Maar hoe positief is de hoop uit de bijbel! De belofte dat dode zielen wederom tot menselijk leven op aarde worden teruggebracht, ja een opstanding krijgen, is een verzekerde hoop. — Johannes 5:28, 29; Handelingen 24:15; Hebreeën 6:18.

Die opgestane personen zullen dan Gods voornemen met de menselijke ziel leren kennen. En voor degenen die nu Gods Woord toepassen, die „tot het soort [behoren] dat geloof heeft, wat tot het in het leven behouden van de ziel leidt”, zal het ademhalingsproces nooit hoeven ophouden! — Hebreeën 10:39.

[Illustraties op blz. 26]

Dit zijn allen zielen