Op de tweede dag maakte God een uitspansel door een scheiding teweeg te brengen „tussen de wateren en de wateren”. Een deel van het water bleef op de aarde, maar een grote hoeveelheid water werd hoog boven het aardoppervlak geheven, en daartussen ontstond een uitspansel. God noemde het uitspansel Hemel, maar dit was met betrekking tot de aarde, want er wordt niet gezegd dat de boven het uitspansel zwevende wateren sterren of andere hemellichamen omvatten. — Ge 1:6-8; zie UITSPANSEL.

Aan het einde van het overzicht van wat er op elk van de zes scheppingsdagen tot stand was gebracht, wordt gezegd: „En het werd avond en het werd morgen”, een eerste, tweede, derde dag, enzovoort (Ge 1:5, 8, 13, 19, 23, 31). Aangezien elke scheppingsdag langer duurde dan 24 uur (zoals later zal worden besproken), is deze uitdrukking niet van toepassing op de letterlijke nacht en dag, maar moet ze figuurlijk opgevat worden. In de avondtijd zouden de dingen niet duidelijk te onderscheiden zijn, maar in de morgen zouden ze duidelijk zichtbaar worden. Aan de „avond” of het begin van elke scheppingsperiode of „dag” was Gods voornemen voor die dag, hoewel aan hem volledig bekend, voor de engelen, die alles gadesloegen, niet duidelijk te onderscheiden. Maar wanneer de „morgen” kwam, verscheen datgene wat God zich voor die dag had voorgenomen als het ware in het volle licht, aangezien het dan volbracht was. — Vgl. Sp 4:18.