Ruth had haar besluit genomen. Ze hield ontzettend veel van Naomi en van de God die Naomi diende. Terwijl ze daar op die verlaten weg stonden, zei ze tegen Naomi: „Smeek mij niet dringend om u te verlaten, om terug te keren en u niet te vergezellen; want waarheen gij gaat, zal ik gaan, en waar gij de nacht doorbrengt, zal ik de nacht doorbrengen. Uw volk zal mijn volk zijn, en uw God mijn God. Waar gij sterft, zal ik sterven, en daar zal ik begraven worden. Moge Jehovah zo met mij doen en daaraan toevoegen indien iets anders dan de dood scheiding zou maken tussen mij en u” (Ruth 1:16, 17).

Die bijzondere woorden van Ruth klinken zo’n drieduizend jaar later nog na. Ze laten heel mooi een kostbare eigenschap van haar uitkomen: loyale liefde. De liefde die Ruth had, was zo sterk en zo loyaal dat ze altijd bij Naomi zou blijven. Alleen de dood zou hen kunnen scheiden. Naomi’s volk zou haar volk worden, want Ruth was bereid alles in Moab achter te laten, zelfs de goden van Moab. Ruth kon oprecht zeggen dat ze wilde dat Naomi’s God, Jehovah, ook haar God was.b Wat een verschil met Orpa!