19, 20. Waaraan denken de joden, en waarom?

¹⁹ In al hun narigheid komen sommige joden ertoe over het verleden na te denken. Jesaja zegt daarover: „Toen dacht men aan de dagen van weleer, aan zijn knecht Mozes: ’Waar is Degene die hen uit de zee opvoerde met de herders van zijn kudde? Waar is Degene die Zijn eigen heilige geest in hem legde? Die Zijn luisterrijke arm aan de rechterhand van Mozes deed gaan; die voor hun aangezicht de wateren kliefde om zichzelf een voor onbepaalde tijd durende naam te maken; die hen door de woelige wateren deed gaan zodat zij, gelijk een paard in de wildernis, niet struikelden? Net als wanneer een dier afdaalt in de valleivlakte, was het de geest van Jehovah die hun voorts rust verschafte.’” — Jesaja 63:11-14a.d

²⁰ Ja, de joden die onder de gevolgen van ongehoorzaamheid gebukt gaan, verlangen naar de dagen dat Jehovah hun Bevrijder in plaats van hun vijand was. Zij denken aan de tijd dat hun „herders”, Mozes en Aäron, hen veilig door de Rode Zee leidden (Psalm 77:20; Jesaja 51:10). In die tijd griefden zij Gods geest niet maar werden zij erdoor geleid via Mozes en andere door de geest aangestelde oudere mannen (Numeri 11:16, 17). Toen zagen zij ook hoe door bemiddeling van Mozes Jehovah’s „luisterrijke arm” van sterkte ten behoeve van hen werd gebruikt! Na verloop van tijd voerde God hen uit de grote en vrees inboezemende wildernis en leidde hen een land binnen dat vloeide van melk en honing — een plaats van rust (Deuteronomium 1:19; Jozua 5:6; 22:4). Maar nu lijden de Israëlieten doordat zij hun goede verhouding met God verloren hebben!