„WAT moet ik doen om gered te worden?” Deze vraag werd in het jaar 50 G.T. door een gevangenbewaarder in Filippi (Macedonië) gesteld. De stad was zojuist door een zware aardbeving getroffen en de deuren van de gevangenis waarover hij het opzicht had, waren alle opengebroken. In de veronderstelling verkerend dat de gevangenen waren ontkomen, stond hij op het punt zich van het leven te beroven. Maar een van de gevangenen, de apostel Paulus, riep uit: „Doe uzelf geen kwaad, want wij zijn allen hier!” — Handelingen 16:25-30.

Paulus en zijn medegevangene, Silas, waren naar Filippi gekomen om een boodschap van redding te prediken, en zij zaten in de gevangenis op grond van valse beschuldigingen die tegen hen waren ingebracht. Dankbaar dat de gevangenen niet waren ontsnapt, wilde de gevangenbewaarder graag naar de boodschap van Paulus en Silas luisteren. Wat zou hij moeten doen om de redding deelachtig te worden die door deze twee christelijke zendelingen werd gepredikt?

Dit was niet het geval toen de eerste-eeuwse christenen redding ondervonden. Er kan niet van de gevangenbewaarder in Filippi gezegd worden dat hij ’zijn geest toesloot’ toen de apostel Paulus antwoord gaf op zijn vraag: „Wat moet ik doen om gered te worden?” En Paulus en Silas hadden het niet ’gemunt op zijn emoties’ en vroegen niet om een grote financiële bijdrage. In plaats daarvan „spraken [zij] het woord van Jehovah tot hem”. Terwijl zij met de man redeneerden, hielpen zij hem tot een duidelijk begrip van Gods voorzieningen voor redding te komen. — Handelingen 16:32.