Sommige christenen in het oude Korinthe wisten niet goed wat ze van de letterlijke opstanding moesten denken, en anderen geloofden er helemaal niet in. In zijn eerste brief aan de christenen daar vertelde de apostel wat de consequenties zouden zijn als de opstanding geen realiteit was. Hij schreef: „Indien er werkelijk geen opstanding van de doden is, dan is ook Christus niet opgewekt. Maar indien Christus niet is opgewekt, is onze prediking stellig vergeefs, en ons geloof is vergeefs. Dan blijken wij bovendien valse getuigen van God te zijn (...) Uw geloof [is] nutteloos; gij zijt nog in uw zonden. Ja, dan zijn ook zij die in eendracht met Christus zijn ontslapen, vergaan” (1 Korinthiërs 15:13-18).

’Hij is aan meer dan vijfhonderd broeders tegelijk verschenen. Vervolgens is hij aan Jakobus verschenen, daarna aan alle apostelen; doch het laatst van allen is hij ook aan mij verschenen.’ — 1 Korinthiërs 15:6-8.

Er zouden nog meer consequenties zijn. Als Christus niet uit de dood was opgestaan, zou het christelijke geloof inhoudsloos zijn en gebaseerd op bedrog. Bovendien zouden Paulus en de anderen niet alleen leugens verteld hebben over Jezus’ opstanding, maar ook over degene die hem volgens hen had opgewekt: Jehovah God. Daarnaast zou de bewering dat Christus „voor onze zonden gestorven is” niet waar zijn, want als de Verlosser zelf niet van de dood was verlost, kon hij ook anderen niet verlossen (1 Korinthiërs 15:3). Dat zou betekenen dat martelaars en andere christenen die gestorven waren, ten onrechte op een opstanding hadden gehoopt.