„Geef het nooit op”

BIJ haar geboorte was Wilma Rudolph erg klein en ziekelijk. Zij was vier voordat zij begon te lopen. Toen werd zij ernstig ziek; zij kreeg roodvonk en longontsteking. Zij bleef in leven, maar haar linkerbeen was getroffen door een verlamming. Vastbesloten dat Wilma zou lopen, masseerde haar moeder het sterk vermagerde beentje en leerde drie van haar oudere kinderen eveneens de kunst. Wilma werd dus dagelijks in vier „ploegen” gemasseerd.

Toen Wilma acht was, kon zij met een beugel lopen. Al spoedig rende en speelde zij. Zij was vastbesloten haar handicap de baas te worden. Lichaamsbeweging hielp, alsook de raad van haar moeder: „Geef het nooit op.”

Wilma gaf het niet op. En in 1960, op de Olympische Spelen in Rome, kreeg zij drie gouden medailles. Zij won de 100 en de 200 meter hardlopen en eindigde als eerste op het laatste onderdeel van de 4 x 100 meter estafette.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog, toen Glenn Cunningham een jongen van zeven was, liep hij levensbedreigende brandwonden aan zijn benen op. Hij lag maandenlang in bed en kreeg te horen dat hij misschien nooit weer zou kunnen lopen. Zijn moeder kneedde zijn beschadigde spieren dagelijks en moedigde hem aan tot lopen en daarna tot hardlopen. Glenn gaf het niet op. Uiteindelijk won hij zelfs 21 van de 31 keer de mijl op de overdekte baan van Madison Square Garden. En in 1934 vestigde hij een nieuw wereldrecord op de mijl.

Wij krijgen allemaal op een moment in ons leven met tegenslagen van de een of andere aard te kampen. Vaak is het een gezondheidsprobleem. Wat geweldig is het dan om, in plaats van ons gelaten gewonnen te geven, vastbesloten te zijn het niet op te geven! „Wij [geven] de moed niet op”, schreef de apostel Paulus in verband met geestelijke krachtsinspanningen. „Ook al vervalt de mens die wij uiterlijk zijn [ons fysieke lichaam], de mens die wij innerlijk zijn, wordt stellig van dag tot dag vernieuwd [of nieuwe kracht gegeven].” — 2 Korinthiërs 4:16.

[Illustratieverantwoording op blz. 31]

UPI/Bettmann Newsphotos