Wist u dit?

Wie waren de christenen „van het huis van caesar” die via Paulus de groeten deden aan de Filippenzen?

▪ De apostel Paulus schreef zijn brief aan de gemeente in Filippi rond 60/61 van onze jaartelling vanuit Rome, en de caesar over wie hij het had was keizer Nero. Maar wie van het huis van Nero zouden nu de groeten doen aan de christenen in Filippi? — Filippenzen 4:22.

Het zou een vergissing zijn te denken dat „het huis van caesar” per se betrekking had op de naaste familie van de keizer. Het sloeg op alle mensen die in dienst van de keizer waren, inclusief slaven en vrijgelatenen, zowel in Rome als in de provincies. Bij „het huis van caesar” waren dus duizenden dienaren inbegrepen. Die hadden uiteenlopende taken van leidinggevende of huishoudelijke aard in de paleizen, in de buitenverblijven en op andere landgoederen van de keizer. Sommigen speelden zelfs een rol in regeringszaken.

In Rome waren sommige dienaren van de keizer blijkbaar christenen geworden. We weten niet of dat het gevolg was van Paulus’ prediking daar. In ieder geval bleken ze speciale belangstelling voor de gemeente in Filippi te hebben. Omdat Filippi een Romeinse kolonie was waar veel gepensioneerde soldaten en regeringsfunctionarissen woonden, kan het zijn dat sommige christenen daar bevriend waren met degenen van wie Paulus de groeten deed.

Wat was het leviraatshuwelijk dat in de mozaïsche wet genoemd wordt?

▪ Als een man in het oude Israël zonder zoon gestorven was, werd er van zijn broer verwacht dat hij met de weduwe trouwde om nageslacht voort te brengen, zodat de afstammingslijn van de overleden man intact bleef (Genesis 38:8). Deze regeling, die later in de mozaïsche wet werd opgenomen, stond bekend als het zwagerhuwelijk of leviraatshuwelijk (Deuteronomium 25:5, 6). De stappen die Boaz deed en die in het boek Ruth staan beschreven, laten zien dat ook andere familieleden deze plicht hadden als er geen broers van de man meer in leven waren (Ruth 1:3, 4; 2:19, 20; 4:1-6).

Dat het zwagerhuwelijk in Jezus’ tijd nog steeds bestond, blijkt uit het feit dat de Sadduceeën ernaar verwezen (Markus 12:20-22). De eerste-eeuwse Joodse historicus Flavius Josephus zei over dit gebruik dat het de familienaam in stand hield en ervoor zorgde dat bezittingen in de familie bleven, terwijl ook de weduwe erbij gebaat was. In die tijd kon een vrouw het bezit van haar man niet erven. Maar een kind dat uit een leviraatshuwelijk werd geboren, zou het erfelijk bezit van de overleden man krijgen.

Volgens de Wet mochten familieleden weigeren een zwagerhuwelijk aan te gaan. Maar dat werd als een schande bezien, want zo iemand weigerde ’het huisgezin van zijn broer op te bouwen’ (Deuteronomium 25:7-10; Ruth 4:7, 8).