„Wij waarderen de ouderen!”

„IS ER geen wijsheid onder de bejaarden en verstand in lengte van dagen?” vroeg Job (Job 12:12). In dezelfde geest merkte Salomo op: „Grijsheid is een luisterrijke kroon wanneer ze op de weg der rechtvaardigheid wordt gevonden” (Spreuken 16:31). Deze woorden werden gesproken in een tijd toen men achting en eerbied voor ouderen had. En de bijbel laat herhaaldelijk zien hoe jongere mensen in die dagen profijt trokken van omgang met bejaarden.

Ruth bijvoorbeeld heeft jarenlang de gelegenheid gehad het voorbeeld van haar schoonmoeder Naomi gade te slaan en erover na te denken. Klaarblijkelijk had deze omgang tot resultaat dat Ruth het verlangen ontwikkelde Jehovah te aanbidden. Toen Ruth dan ook de kans geboden werd afscheid van Naomi te nemen en terug te keren naar haar land van afgodenaanbidders, zei ze loyaal: „Waarheen gij gaat, zal ik gaan, en waar gij de nacht doorbrengt, zal ik de nacht doorbrengen. Uw volk zal mijn volk zijn, en uw God, mijn God” (Ruth 1:16, 17). Ja, ten gevolge van haar vriendschap met Naomi werd Ruth „een voortreffelijke vrouw”. — Ruth 3:11.

Timótheüs was ook iemand die profijt trok van zijn omgang met een oudere. Hij heeft vele jaren met de apostel Paulus gereisd. En zelfs toen de gevangenis hen scheidde, kreeg Timótheüs brieven van Paulus die een aanmoediging waren om „de gave van God” die in Timótheüs was, „als een vuur aan te wakkeren” (2 Timótheüs 1:6-8). Timótheüs had zo grondig van Paulus geleerd, dat Paulus in zijn brief aan de Filippenzen schreef dat hij ’niemand van gelijke gezindheid had als hij [Timótheüs], die echt zorg zou dragen voor de dingen die hun aangingen’. — Filippenzen 2:20.

Tegenwoordig is echter in sommige landen de eerbied voor de ouderdom nagenoeg verdwenen. Maar is dat onder christenen ook het geval? Allerminst. Ware christenen in deze tijd zijn zich er nog steeds van bewust dat ouderen dank zij hun geloof, hun toewijding en hun levenservaring veel te bieden hebben. Eén zuster schrijft bijvoorbeeld: „Telkens als ik last krijg van de druk van dit samenstel, kijk ik om mij heen naar de ouderen in de gemeente en put ik moed uit hun standvastigheid.” Een jonge broeder van 34 zegt in dezelfde trant over de getrouwe bejaarden: „Zij hebben mij op alle levensterreinen geholpen. Ik moest bijvoorbeeld leren evenwichtigheid aan te kweken. Nu, een 72-jarige broeder zei tegen mij: ’Zorg dat je altijd eerst de dingen doet die Jehovah wil dat je doet. Het is een voortdurende strijd. Maar de evenwichtigheid komt als je eerst het Koninkrijk zoekt.’”

In een ander geval werd een broeder van 87 jaar ernstig ziek. Een ouderling ging samen met een inactieve broeder bij hem op bezoek. Huilend zei de inactieve broeder: „Je bent een goede vriend geweest. Ik zal je missen.” Waarop de oude man antwoordde: „Ik zal jou ook missen.” Nog steeds onder tranen zei de inactieve broeder: „Ik zie je terug in de Nieuwe Ordening — als die tenminste komt.” Hoewel onze oudere broeder erg verzwakt was, ging hij moeizaam rechtop zitten en zei krachtig: „Die zal komen.” Weliswaar leidde deze aanmoediging bij de inactieve persoon niet tot een gunstige reactie, maar het geloof van de oude man raakte het hart van de ouderling die erbij aanwezig was. „Zijn geloof heeft mij bijzonder geholpen”, vertelt hij.

Oudere broeders en zusters putten bij het geven van deugdelijke en praktische raad dikwijls uit hun ervaring in de christelijke levenswijze. „Pak je kleine kinderen op en knuffel ze”, raadt een bejaarde aan, „want ze worden snel ouder. Zorg eerst voor hen. Zij zijn je kostbare discipelen.” „Als de druk van dit samenstel je aanvliegt of als Satan je op de proef stelt”, beveelt een ander aan, „geef dan nooit de waarheid op. Blijf ermee doorgaan, want dat zal je gelukkig maken.” Een ouder echtpaar, dat al zo’n 43 jaar getrouw in één gebied in Nieuw-Zeeland dient, geeft de volgende praktische raad: „Als je kunt, is het beter op één plaats te blijven dan steeds rond te trekken. De waarheid werkt dan krachtiger op de gemeenschap in en je wordt gedwongen ernaar te blijven leven, waardoor je sterker wordt.”

Het is waar dat velen van onze bejaarde broeders en zusters niet aan het van-huis-tot-huiswerk kunnen deelnemen zoals jongere mensen dat kunnen. Sommigen zijn bedlegerig. Anderen lijden aan pijnlijke kwalen. Een bejaarde zuster zei: „Oud worden vind ik niet erg. Maar wat de ouderdom meebrengt, dat vind ik heel akelig.” Toch ziet zij nog steeds kans christelijke ijver tentoon te spreiden!

Neemt u er de tijd voor uw oudere broeders en zusters te leren kennen? Probeert u de hoedanigheden na te volgen die zij aan de dag leggen, hoedanigheden die door tijd en ervaring gelouterd zijn als goud? Beslist, onze oudere christelijke broeders en zusters zijn een waardevolle toevlucht, als wij er maar de tijd voor nemen hen gade te slaan en met hen te praten. Een jongere christen zei: „De getrouwe bejaarden zijn voor mij voorbeelden geweest in toewijding aan de waarheid, oprechte liefde, levend geloof, mededogen en ijver voor Gods dienst. Voor mij is hun schoonheid als bomen in volle bloei en zijn zij als een warm vuur in een koude nacht.” Wij hebben waarlijk reden om onze ouderen te waarderen!