Zarys treści Listu do Hebrajczyków

A. NADRZĘDNA POZYCJA SYNA BOŻEGO (1:1 do 3:6)

• 1. Kiedyś Bóg przemawiał za pośrednictwem proroków, a teraz przemówił za pośrednictwem swojego Syna (1:1-4)

• 2. Syn przewyższa aniołów (1:5-14)

  • Tylko do Jezusa Chrystusa Bóg powiedział: „Jesteś moim synem” (1:5, 6)

  • Jezus Chrystus został wyznaczony przez Boga na Króla (1:7-12)

  • Jezus zasiadł po prawej stronie Boga (1:13, 14)

• 3. Należy zwracać szczególną uwagę na to, co Bóg mówi za pośrednictwem Chrystusa (2:1-9)

  • Ostrzeżenie przed zlekceważeniem „wspaniałego wybawienia”, możliwego dzięki Chrystusowi (2:1-4)

  • Wszystko, w tym „przyszła ziemia”, ma zostać ‛położone pod nogi Jezusa’ (2:5-9)

• 4. Jezus — Naczelny Pełnomocnik w sprawie wybawienia i miłosierny Arcykapłan (2:10-18)

  • Nie wstydzi się nazywać „braćmi” swoich namaszczonych duchem naśladowców (2:10-13)

  • Umierając jako człowiek, złożył ofiarę przebłagalną za grzechy ludzi (2:14-18)

• 5. Jako Syn ustanowiony nad domem Bożym Jezus jest większy od Mojżesza (3:1-6)

B. OBIETNICA ‛ZAZNAWANIA ODPOCZYNKU’ RAZEM Z BOGIEM (3:7 do 4:13)

• 1. Ostrzegawczy przykład niewiernych Izraelitów, którzy stracili możliwość ‛zaznawania odpoczynku’ razem z Bogiem (3:7-19)

  • Bóg ‛poczuł obrzydzenie’ do pokolenia Izraelitów, którzy wyszli z Egiptu (3:7-11)

  • Niebezpieczeństwo ‛oddalenia się od żywego Boga i rozwinięcia się w kimś niegodziwego serca, któremu brakuje wiary’ (3:12-15)

  • Z powodu nieposłuszeństwa i braku wiary Izraelici stracili możliwość ‛zaznawania odpoczynku’ razem z Bogiem (3:16-19)

• 2. „Dla ludu Bożego pozostaje odpoczynek szabatowy” (4:1-13)

  • Żeby ‛zaznawać odpoczynku’ razem z Bogiem, trzeba przejawiać wiarę (4:1-5)

  • ‛Zaznawanie odpoczynku’ z Bogiem możliwe dla tych, którzy słuchają Jego głosu (4:6-10)

  • „Słowo Boże jest żywe i oddziałuje z mocą”; na pewno się spełni (4:11-13)

C. WYŻSZOŚĆ SŁUŻBY KAPŁAŃSKIEJ CHRYSTUSA (4:14 do 7:28)

• 1. Jezus wielkim Arcykapłanem (4:14 do 5:10)

  • Współczujący Arcykapłan, wypróbowany i bez grzechu (4:14-16)

  • Ludzie usługujący jako arcykapłani musieli składać ofiary za swoje grzechy (5:1-3)

  • Chrystus otoczony chwałą przez Boga i ustanowiony „kapłanem na wzór Melchizedeka” (5:4-6)

  • Jezus nauczył się posłuszeństwa, został wydoskonalony i „stał się odpowiedzialny za wiecznotrwałe wybawienie” (5:7-10)

• 2. Ostrzeżenia przed niedojrzałością i odstępstwem (5:11 do 6:12)

  • „Pokarm stały jest przeznaczony dla ludzi dojrzałych” (5:11-14)

  • ‛Skoro już poznaliśmy podstawowe nauki, wytrwale zmierzajmy do dojrzałości’ (6:1-3)

  • Ci, którzy odpadli, „znowu przybijają Syna Bożego do pala” (6:4-8)

  • Bóg nigdy „nie zapomni o waszej pracy oraz o miłości” (6:9, 10)

  • Trzeba naśladować „tych, którzy dzięki wierze i cierpliwości dziedziczą obietnice” (6:11, 12)

• 3. Boża obietnica i przysięga — „dwie niezmienne rzeczy” (6:13-20)

  • Obietnica i przysięga złożone przez Boga Abrahamowi gwarancją chrześcijańskiej nadziei (6:13-18)

  • „Nadzieja, którą mamy, jest kotwicą dla duszy” (6:19, 20)

• 4. „Melchizedek — król Salem, kapłan Boga Najwyższego” (7:1-10)

  • Wyjątkowe cechy służby kapłańskiej Melchizedeka (7:1-3)

  • Abraham, a poprzez niego również Lewi, zapłacił dziesięcinę Melchizedekowi (7:4-10)

• 5. Jezus „kapłanem na zawsze, kapłanem na wzór Melchizedeka” (7:11-28)

  • Służba kapłańska Jezusa przewyższa kapłaństwo lewickie (7:11-14)

  • Jezus nie został kapłanem ze względu na cielesne pochodzenie (7:15-17)

  • Jezus kapłanem na podstawie przysięgi złożonej przez Boga (7:18-22)

  • Chrystus nie potrzebuje następców; sam może „w pełni wybawić” ludzi (7:23-25)

  • Wyjątkowe kwalifikacje Jezusa jako Arcykapłana (7:26-28)

D. WYŻSZOŚĆ NOWEGO PRZYMIERZA I OFIARY CHRYSTUSA (8:1 do 10:39)

• 1. Ziemski przybytek i jego znaczenie (8:1-6)

  • Jezus jako Arcykapłan zasiadł po prawej stronie Boga w „prawdziwym namiocie” w niebie (8:1, 2)

  • Święta służba pełniona zgodnie z Prawem Mojżeszowym „cieniem tego, co w niebie” (8:3-6)

• 2. Nowe przymierze zapowiedziane za pośrednictwem proroka Jeremiasza (8:7-13)

  • Pierwsze przymierze nie było bez wady; potrzebne było nowe przymierze (8:7, 8)

  • Cechy nowego przymierza świadczące o jego wyższości (8:9-12)

  • Wyjawiając swój zamiar dotyczący nowego przymierza, Bóg sprawił, że „poprzednie stało się przedawnione” (8:13)

• 3. Namiot, w którym wielbiono Boga w ramach „poprzedniego przymierza”, „ma znaczenie symboliczne odnoszące się do obecnego czasu” (9:1-10)

  • Opis ziemskiego namiotu i jego wyposażenia (9:1-5)

  • Arcykapłan z rodu Aarona raz w roku wchodził do Miejsca Najświętszego z krwią zwierząt (9:6-10)

• 4. „Wiecznotrwałe wyzwolenie” dzięki „krwi Chrystusa” (9:11-28)

  • ‛Chrystus raz na zawsze wszedł do większego namiotu z własną krwią’ (9:11-14)

  • „Poprzednie przymierze” uprawomocnione krwią zwierząt; „nowe przymierze” uprawomocnione przelaną krwią Chrystusa (9:15-22)

  • Chrystus „wszedł do samego nieba”, żeby stawić się przed Bogiem (9:23-26)

  • Chrystus „pojawi się po raz drugi”, żeby wybawić tych, którzy w niego wierzą (9:27, 28)

• 5. Chrystus „raz na zawsze złożył jedną ofiarę za grzechy” (10:1-18)

  • „Prawo jest zaledwie cieniem mających nadejść dóbr”; ofiary ze zwierząt nie usuwają grzechów (10:1-4)

  • Chrystus przyszedł na ten świat, żeby spełniać wolę Bożą (10:5-10)

  • Jezus złożył jedną ofiarę za grzechy i zasiadł po prawej stronie Boga (10:11-14)

  • Nowe przymierze umożliwia całkowite przebaczenie grzechów (10:15-18)

• 6. „Nowa i żywa droga” przystępu do Boga za pośrednictwem ustanowionego przez Niego wielkiego Arcykapłana (10:19-25)

  • Do Boga należy przystępować „ze szczerym sercem i niezachwianą wiarą” (10:19-22)

  • „Wytrwale głośmy publicznie o naszej nadziei”; spotykanie się na wspólnych zebraniach i zachęcanie się do miłości (10:23-25)

• 7. Ostrzeżenie przed świadomym trwaniem w grzechu; potrzebna jest wytrwałość (10:26-39)

  • Nie ma ofiary za grzechy dla tych, którzy gardzą „krwią przymierza” (10:26-31)

  • Zachęta do tego, żeby trwać w wierze i się nie wycofywać (10:32-39)

E. ZNACZENIE WIARY (11:1 do 12:17)

• 1. Definicja wiary (11:1-3)

  • „Wiara to całkowita pewność, że to, na co mamy nadzieję, nastąpi, przekonujący dowód, że to, czego nie widać, istnieje” (11:1, 2)

  • „Dzięki wierze uświadamiamy sobie, że systemy rzeczy zostały uporządkowane słowem Boga” (11:3)

• 2. Mężczyźni i kobiety z czasów starożytnych, którzy okazywali wiarę i cieszyli się uznaniem Boga (11:4-40)

  • Przykład Abla (11:4) i Henocha (11:5)

  • „Bez wiary nie można się podobać Bogu” (11:6)

  • Przykład Noego (11:7), Abrahama i Sary (11:8-19), Izaaka (11:20), Jakuba (11:21), Józefa (11:22), rodziców Mojżesza (11:23), Mojżesza (11:24-28), Izraelitów (11:29, 30) i Rachab (11:31)

  • Gedeon, Barak, Samson, Jefte, Dawid, Samuel, prorocy i inni wierni Bogu ludzie, którzy stawili czoła różnym próbom i niebezpiecznym sytuacjom (11:32-38)

  • Wierni słudzy Boży z czasów starożytnych nie mogą „zostać doprowadzeni do doskonałości” bez współdziedziców Chrystusa (11:39, 40)

• 3. Wiara wymaga wytrwałości; pełne miłości karcenie od Jehowy przynosi dobre rezultaty (12:1-17)

  • „Wielki obłok świadków”, którzy okazywali wiarę; Jezus, „Udoskonaliciel naszej wiary”, przetrwał próby (12:1-3)

  • Pełne miłości karcenie od Jehowy „przynosi pokojowy owoc prawości” (12:4-11)

  • Dążenie do pokoju i do uświęcenia zapewnia błogosławieństwa (12:12-14)

  • Trzeba strzec się każdego, kto nie docenia rzeczy świętych, tak jak Ezaw (12:15-17)

F. UPRZYWILEJOWANA POZYCJA CHRZEŚCIJAN W „KRÓLESTWIE, KTÓRYM NIE MOŻNA ZACHWIAĆ” (12:18-29)

• Chrześcijanie namaszczeni duchem ‛przystąpili do niebiańskiej góry Syjon i do Jerozolimy niebiańskiej’, a nie do jakiejś literalnej góry czy miasta (12:18-24)

• Nie można wymawiać się od słuchania Tego, który mówi z nieba (12:25)

• Chrześcijanie namaszczeni duchem otrzymają „Królestwo, którym nie można zachwiać”, gdy Bóg ‛potrząśnie ziemią i niebem’ (12:26-29)

G. KOŃCOWE UWAGI I ZACHĘTY (13:1-25)

• Rady dotyczące miłości braterskiej, wspierania tych, którzy przechodzą próby, gościnności, traktowania małżeństwa z szacunkiem i polegania na Jehowie (13:1-6)

• ‛Naśladujcie wiarę tych, którzy wśród was przewodzą’; ostrzeżenie przed „obcymi naukami” (13:7-9)

• Zachęta, żeby ‛znosić zniewagę, którą znosił Chrystus’, i wyczekiwać ‛miasta, które ma nadejść’ (13:10-14)

• Ofiary, które sprawiają Bogu przyjemność: wysławianie Go, wyświadczanie innym dobra i dzielenie się z drugimi tym, co się ma (13:15, 16)

• Korzyści z trzymania się rady: ‛Bądźcie posłuszni i ulegli tym, którzy wśród was przewodzą’ (13:17)

• Paweł prosi współwyznawców, żeby modlili się za niego; pragnie, żeby „Bóg pokoju” wyposażył chrześcijan do spełniania Jego woli (13:18-21)

• Paweł obiecuje odwiedzić Hebrajczyków; na koniec przesyła pozdrowienia (13:22-25)