Stół na chleb pokładny

W pierwszym pomieszczeniu przybytku, nazywanym Miejscem Świętym, znajdował się stół z drewna akacjowego pokryty szczerym złotem. Kładziono na nim „chleby pokładne”, które w Chrześcijańskich Pismach Greckich nazywane są też „chlebami przedkładania” (Heb 9:2, przyp.; Wj 25:30). Na górze Synaj Jehowa przekazał Mojżeszowi w wizji szczegółowe instrukcje, jak ma wykonać ten stół (Wj 25:9, 23-29; Lb 8:4). Miał on być długi na 2 łokcie, szeroki na łokieć i wysoki na półtora łokcia (zob. Dodatek B14). Hebrajskie wyrażenie oddawane jako „chleb pokładny” dosłownie znaczy „chleb oblicza”. Słowo „oblicze” czasami odnosi się do czyjejś „obecności” (2Kl 13:23, przyp.; Ps 16:11 i przyp.). Chleb pokładny w pewnym sensie znajdował się przed obliczem Jehowy, czyli w Jego obecności, jako nieustanna ofiara. W każdy szabat kapłan musiał położyć na stole 12 świeżych chlebów. Układał je w dwa stosy, po sześć sztuk (Kpł 24:4-8). Paweł wspomina o stole na chleby pokładne, gdy porównuje stare przymierze i przybytek ze wspanialszymi realiami niebiańskimi (Heb 8:5).