Zbliża się punkt szczytowy urzeczywistniania zamierzenia Bożego

Według zamierzenia Bożego ziemia została stworzona po to, żeby ją zamieszkiwali szczęśliwi ludzie żyjący w warunkach poszanowania zasad sprawiedliwości. Chcąc zachować życie, trzeba było się stosować do praw Bożych. Pierwsza para ludzka okazała się jednak nieposłuszna, dopuściła się grzechu i została skazana na śmierć. Ściągnęło to grzech i śmierć na całe jej potomstwo (Rodzaju 1:27, 28; 2:16, 17; 3:1-19; Rzymian 5:12).

Bóg, który ma na imię Jehowa, postanowił oczyścić ziemię ze skutków nieposłuszeństwa i grzechu. W swoim czasie znalazł wśród ludzi wiernego mężczyznę Abrama, którego imię zmienił — nazwał go Abrahamem. Obiecał mu, że jego potomstwo stanie się wielkim narodem, że z tego narodu wyłoni nasienie oraz że za pośrednictwem tego nasienia zjednają sobie błogosławieństwo wszystkie rodziny ziemi (Rodzaju 12:1-3; 18:18, 19; 22:18; Psalm 83:18 [83:19, Biblia warszawska]; Hebrajczyków 11:8-16).

Pod koniec XVI wieku p.n.e. z potomków Jakuba, czyli Izraela (wnuka Abrahama), powstało 12 pokoleń, które były w niewoli egipskiej. Jehowa wyzwolił Izraelitów z Egiptu i utworzył z nich naród. U stóp góry Synaj dał im za pośrednictwem Mojżesza Prawo, aby było ich konstytucją. Jehowa był ich Królem, Sędzią i Prawodawcą. Naród izraelski stał się wybranym ludem Bożym, Jego świadkami zorganizowanymi w celu urzeczywistnienia Jego zamierzenia. Z ich szeregów miał przyjść Mesjasz, żeby ustanowić wieczne Królestwo dla dobra ludzi ze wszystkich narodów (Wyjścia 19:5, 6; 1 Kronik 17:7-14; 1 Królów 4:20, 25; Izajasza 33:22; 43:10-12; Rzymian 9:4, 5).

Po 15 stuleciach, to znaczy jakieś 2000 lat temu, Bóg zesłał z nieba na ziemię swego jednorodzonego Syna, żeby się narodził z młodej żydowskiej dziewicy Marii. Nadano mu imię Jezus i on miał odziedziczyć Królestwo, które Bóg obiecał Dawidowi, jego praojcu. Gdy Jezus miał 30 lat, został ochrzczony przez Jana Chrzciciela i zaczął ogłaszać Królestwo Boże. Uzdrawiał chorych, aby pokazać, jakich błogosławieństw ludzkość dostąpi dzięki temu nadchodzącemu Królestwu. Za pomocą przypowieści wyjaśniał, czego się wymaga od wszystkich, którzy chcieliby żyć wiecznie. W końcu Jezusa zabito, powiesiwszy go na palu, a jego doskonałe życie ludzkie stało się okupem za ludzkość (Mateusza 1:18-24; 3:13-16; 4:17-23; 6:9, 10; rozdział 13; 20:28; Łukasza 1:26-37; 2:14; 4:43, 44; 8:1; Jana 3:16; Dzieje Apostolskie 10:37-39).

Jezus uczył, że ustanowienie jego mesjańskiego Królestwa miało nastąpić w dalekiej przyszłości, w czasie końca obecnego systemu rzeczy. Miał wówczas być niewidzialnie obecny w niebie jako panujący Król i ujawnić swoją obecność przez zwrócenie uwagi na ziemię. Wydarzenia światowe dowodzą, że od roku 1914 żyjemy w tym okresie. Zgodnie z zapowiedzią Jezusa, ta dobra nowina o Królestwie jest głoszona po całej ziemi, na świadectwo wszystkim narodom. Dzięki temu ludzie ze wszystkich narodów stają po stronie Królestwa Bożego. Tacy przeżyją koniec obecnego systemu rzeczy i dostąpią życia wiecznego na ziemi pod rządami Mesjańskiego Królestwa (Mateusza, rozdziały 24 i 25, Objawienie 7:9-17).

Dzisiaj wiele Kościołów podaje się za wykonawców woli Bożej. Jak znaleźć wśród nich prawdziwy zbór chrześcijański? Trzeba dokładnie zbadać, co Pismo Święte mówi o zborze chrześcijańskim z I wieku, a potem ustalić, kto w naszych czasach trzyma się tego wzorca.

● Jaką rolę w urzeczywistnianiu zamierzenia Bożego odegrali Abraham oraz Izrael?

● Czego dokonał Jezus przez swą służbę i śmierć?

● Jakie przepowiedziane wydarzenia miały być znamienne dla naszych czasów?