EFRATA

(„płodność”).

1. Żona Kaleba (Kelubaja), syna Checrona z plemienia Judy. Kaleb ożenił się z nią w niewoli egipskiej po śmierci swej żony Azuby. Efrata była matką Chura i prababką Becalela, zdolnego rzemieślnika, który zyskał sławę przy budowie przybytku (Wj 35:30-35; 1Kn 2:9, 19, 50; 4:4).

2. Zapewne wcześniejsza nazwa Betlejem lub określenie używane w odniesieniu do okolicznych terenów. W kilku wersetach nazwy Betlejem i Efrata występują razem. W relacji o śmierci Racheli wspomniano, że została pochowana „przy drodze do Efratu [Efraty], czyli Betlejem” (Rdz 35:16, 19; 48:7). „Efratejczykami z Betlejem” nazwano członków rodziny Elimelecha, a po jego śmierci owdowiała Noemi wróciła z Moabu właśnie do Betlejem (Rut 1:2, 19). Gdy Boaz żenił się z Rut, życzono mu: „Udowodnij swą wartość w Efracie i zapewnij sobie sławne imię w Betlejem” (Rut 4:11). A w proroctwie dotyczącym narodzin Mesjasza obie nazwy połączono w wyrażeniu „Betlejem Efrata” (Mi 5:2). Najprawdopodobniej więc wzmianka o Efracie w Psalmie 132:6, wyrażającym troskę Dawida o Arkę Przymierza, również dotyczy Betlejem, rodzinnego miasta Dawida (zob. BETLEJEM 1).