OFEL

(„wzgórze [tzn. „wzniesienie; wypukłość”]”).

Hebrajskie słowo ʽÒfel ma dwa znaczenia. Najczęściej jest używane w sensie topograficznym i odnosi się do jakiegoś wzniesienia lub wzgórza. Ale pewna forma tego słowa oznacza też zgrubienie żył zwane guzkami krwawniczymi bądź hemoroidami (Pwt 28:27; 1Sm 5:6, 9, 12; 6:4, 5).

Wzgórze albo wzniesienie nazywane haʽÒfel, czyli Ofel, znajdowało się w Jerozolimie lub w okolicy. Z Biblii oraz ze wskazówek Józefa Flawiusza można wyciągnąć wniosek, że leżało ono w pd.-wsch. części góry Moria (2Kn 27:3; 33:14; Neh 3:26, 27; 11:21). Flawiusz, żyjący w I w. n.e., umiejscowił je tam, gdzie wsch. mur „łączył się ze wschodnim krużgankiem świątyni” (Wojna żydowska, V, IV, 2 [145]). Najwyraźniej więc wzniesienie to ciągnęło się w kierunku wsch. od pd.-wsch. skraju Wzgórza Świątynnego w Jerozolimie.

Otoczony murem Ofel górował nad doliną Kidron, toteż był trudny do zdobycia. Niemniej Izajasz prorokował, że „Ofel” (zapewne ten w Jerozolimie) stanie się ‛nagim polem’ (Iz 32:14; por. wzmiankę o wieży oraz „wzgórzu” [ʽòfel] w Mi 4:8).

Określenie ʽÒfel występuje także w 2 Królów 5:24, gdzie zdaniem biblistów odnosi się do jakiegoś wzgórza lub umocnienia w pobliżu Samarii, dokąd Gechazi, sługa Elizeusza, zabrał cenne dary otrzymane od Naamana. Wynika stąd, że nazwę Ofel stosowano nie tylko do wzniesienia w Jerozolimie.