MIESZKAŃCY WSCHODU

Ludność zamieszkująca kraje „Wschodu” w rozumieniu pisarzy hebrajskich. Chodziło o obszary leżące poza granicami Izraela, i to nie tylko na wsch., lecz także daleko na pn. wsch. oraz na pd. wsch. aż po Arabię (Rdz 25:6; Jer 49:28). Kiedy więc Jakub udał się do rodziny Labana w Charanie (na pn. wsch. od Kanaanu), powędrował „do ziemi mieszkańców Wschodu” (Rdz 29:1).

Hioba nazwano „najzamożniejszym ze wszystkich mieszkańców [dosł. „synów”] Wschodu” (Hi 1:3, przyp. w NW). Bliżej niezidentyfikowani „mieszkańcy Wschodu” razem z Amalekitami i Midianitami należeli do ciemięzców Izraela, których pokonał Gedeon (Sdz 6:3, 33; 7:12; 8:10). Chociaż „mieszkańcy Wschodu” byli znani z mądrości, Salomon przewyższał ich pod tym względem (1Kl 4:30). Tak zwani mędrcy, czyli magowie, którzy odwiedzili małego Jezusa, byli „astrologami ze stron wschodnich” (Mt 2:1, 2, 11).