PADDAN

(prawdopodobnie: „równina”).

Skrócona forma nazwy „Paddan-Aram” (Rdz 35:9; 48:7), której synonimem jest zapewne „pole syryjskie [„aramejskie”, Bw]” (Rdz 28:6, 7; Oz 12:12). Odnosiła się do okolic miasta Charan w pn. Mezopotamii (Rdz 28:7, 10; 29:4). Paddan był najprawdopodobniej częścią Aram-Naharaim, chociaż niektórzy utożsamiają ze sobą obie te krainy (Rdz 24:10, przyp. w NW; 25:20, przyp. w NW). Za tym pierwszym przypuszczeniem przemawia okoliczność, że Aram-Naharaim obejmowało też tereny górzyste, czego zapewne nie można było powiedzieć o Paddanie, jeśli nazwa ta istotnie oznacza „równinę” (Lb 23:7, przyp. w NW; Pwt 23:4, przyp. w NW).

W Paddanie leżał Charan, gdzie przez jakiś czas przebywał patriarcha Abraham (Rdz 12:4; 28:7, 10). Później jego syn Izaak i wnuk Jakub wzięli sobie za żony krewniaczki mieszkające w tych okolicach (Rdz 22:20-23; 25:20; 28:6). Sam Jakub spędził w Paddanie 20 lat w służbie u swego teścia Labana (Rdz 31:17, 18, 36, 41). W tym czasie został ojcem Diny i 11 synów (Rdz 29:20 do 30:24). Jego 12 syn, Beniamin, urodził się w Kanaanie (Rdz 35:16-18, 22-26; 46:15; 48:7).