SMYRNA

(„mirra”).

Starożytne miasto na zach. wybrzeżu Azji Mniejszej; obecnie Izmir (ILUSTRACJA, t. 2, s. 946). Wcześnie zasiedlone przez Greków, ok. 580 r. p.n.e. zostało zburzone przez króla Lidii Alyattesa. Dwa wieki później Aleksander Wielki planował je odbudować w stylu greckim, ale dokonali tego (na innym miejscu) dopiero jego następcy. Smyrna stała się później ważnym ośrodkiem handlu. Wchodziła w skład rzymskiej prowincji Azja i słynęła z imponujących budynków publicznych. Wzniesiono w niej świątynię poświęconą Tyberiuszowi i uprawiano kult cesarza.

Zbór w Smyrnie był drugim z siedmiu zborów chrześcijańskich w Azji Mniejszej, do których wyniesiony do chwały Jezus Chrystus skierował orędzia za pośrednictwem apostoła Jana (Obj 1:11). O zborze tym powiedziano, że był ubogi materialnie, lecz bogaty duchowo. Został wypróbowany przez ucisk (zapewne chodziło o prześladowania) i bluźnierstwa tych, którzy podawali się za Żydów, ale w rzeczywistości byli „synagogą Szatana”. Chrześcijan ze Smyrny zachęcono, by mimo ubóstwa i ucisku nie lękali się tego, co mają wycierpieć, ale byli ‛wierni aż do śmierci’, a otrzymają „koronę życia” (Obj 2:8-11).