ZĘBY

Twarde, kostne twory w jamie ustnej, służące do chwytania i rozdrabniania pokarmu, a w wypadku zwierząt również do walki.

Kiedy Hiob, wierny sługa Boży, cierpiał i był bliski śmierci, oznajmił: „Uchodzę zaledwie o skórę mych zębów” (Hi 19:20). Przypuszczalnie mówił po prostu, że omal nie umarł — uszedł śmierci o włos, ‛o skórę zębów’, której tak naprawdę nie ma.

Zgrzytanie zębami często jest w Biblii synonimem gniewu (Hi 16:9; Dz 7:54) lub cierpienia i rozpaczy (Mt 8:12; 13:42, 50; 22:13; 24:51; 25:30). Zgrzytaniu zębami mogą towarzyszyć ostre słowa oraz gwałtowne czyny wymierzone w osobę będącą obiektem czyjegoś gniewu.

W Amosa 4:6 wyrażenie „czystość zębów” występuje razem z „niedostatkiem chleba” — oznacza zatem głód.

Zęby symbolizują też niszczycielską siłę jakiegoś państwa lub narodu (Dn 7:5, 7, 19; Jl 1:6; Obj 9:8). Dawid przyrównał niegodziwych wrogów prawego do rozwścieczonych lwów i błagał Boga, żeby uderzył ich w szczękę i połamał im zęby. Byliby wtedy niezdolni do wyrządzania krzywdy (Ps 3:7; 58:6). O fałszywych prorokach izraelskich powiedziano, że są chciwi i nienasyceni — „kąsają swymi zębami” i „uświęcają wojnę” przeciwko każdemu, na kim nie mogą żerować (Mi 3:5; por. Eze 34:2, 3; Mt 7:15; Dz 20:29).

Przed zagładą Jerozolimy ludzie mawiali: „Ojcowie jedli niedojrzałe winogrona, a synom ścierpły zęby” (Jer 31:29; Eze 18:2-4). W ten sposób próbowali zrzucić z siebie winę za nieszczęścia, jakie spadły na ich naród z powodu jego niegodziwości — twierdzili, że wszystko to ściągnęli na nich ojcowie.