Oświadczenie w sprawie imienia Bożego

1. Z jakiej okazji zostało na całej ziemi przedstawione do przyjęcia oświadczenie w sprawie imienia Bożego? Do kogo było ono skierowane?

MY, bogobojni mężczyźni i niewiasty, zebrani na Zgromadzeniu Okręgowym pod hasłem: „Imię Boże”, odbywającym się w [nazwa miejscowości] dzisiaj, to jest [dzień i miesiąc] roku 1971, czujemy się zobowiązani wobec ludzi wszystkich ras, kolorów skóry, narodowości i języków do złożenia następującego, opartego na Piśmie świętym oświadczenia:

2. Co sprawi Ten, który nosi owo Imię? Dla kogo to Imię ma wielkie znaczenie? Dlaczego?

² IMIĘ BOŻE jest osobistym imieniem Tego, który tylko sam może i musi ustanowić oraz na pewno ustanowi na tej ziemi nowy, sprawiedliwy porządek rzeczy uwieńczony pokojowym, ogólnoświatowym Rajem, odpowiednio zaludnionym doskonałymi mieszkańcami żyjącymi we wzajemnej miłości i szczęściu, jak też przejawiającymi szacunek i bojaźń wobec Imienia Bożego. Poznanie tego Imienia ma istotne znaczenie dla całej ludzkości. Dzięki wzywaniu tegoż Imienia z wiarą i ufnością można uniknąć unicestwienia na zawsze, aby — przeciwnie — radować się bezkresnymi błogosławieństwami, jakie spłyną od Boga w obiecanym przez Niego nowym porządku.

3. (a) Jakie słuszne pragnienie żywią niezliczone tysiące ludzi prawego serca? (b) W czym oszukali ich przywódcy religijni, którzy nad nimi panowali?

³ Niezliczone tysiące ludzi prawego serca szczerze pragną dzisiaj poznać, jakie jest to Imię Boże i jaki jest Ten, który je nosi, aby nawiązać z Nim pokojowe stosunki, a tym samym rozumnie Go wielbić i Mu służyć oraz korzystać z Jego miłościwej łaski. Ludzie ożywieni tak chwalebnym pragnieniem serca zostali oszukani przez swych przywódców religijnych, którzy jedynie panowali nad nimi i trzymali ich w ciemności duchowej, ukrywając przed nimi Imię Boże i nie zapoznając ich ze zbawczą mocą tego Imienia. Klerykalni przywódcy władający dziedziną religijną znaną pod nazwą „chrześcijaństwa” posiadają natchnioną, świętą Księgę, która wyjawia Imię Boże; Księga owa ukazuje nierozerwalny związek tego Imienia z zamierzeniem Bożym co do wyzwolenia całej ludzkości spod zniewalającej władzy niedoskonałości ludzkiej, grzechu i wszelkiego oddziaływania śmierci.

4. Gdzie można wyraźnie zobaczyć skutki tego przewinienia? Jaka postawa wobec Imienia Bożego nie wychodzi na dobre ani ludziom chodzącym do kościoła, ani poganom?

⁴ Skutki tak poważnego przewinienia ze strony klerykalnych przywódców uwidoczniają się wyraźnie w katastrofalnym stanie religijnym dzisiejszego chrześcijaństwa, w którym setki poszczególnych odłamów podających się za chrześcijańskie daremnie próbują osiągnąć jedność religijną z zachowaniem wszakże swej sekciarskiej odrębności. Rzekomi chrześcijanie lekceważyli Imię Boże, usuwali je w cień, traktowali je jako szczegół pozbawiony istotnego znaczenia, jak gdyby można je było zastąpić zwykłymi bezosobowymi tytułami, ale nie da się zaprzeczyć, że wszystko to nie wyszło na dobre ludziom przychodzącym do kościołów chrześcijaństwa ani nie przyniosło chwały temu świętemu Imieniu Bożemu wśród narodów zwanych „pogańskimi”.

5. Jakiej zniewagi dopuściło się duchowieństwo? Jakie zadanie napotyka w związku z tym poważne przeszkody?

⁵ Duchowieństwo nominalnego chrześcijaństwa odwróciło się tyłem do Imienia Bożego. Wskutek takiej postawy duchownych ratowanie ludzi przed zgubnym oddziaływaniem świata, w którym pełno jest niepokoju, zamieszania i bezprawia, napotyka poważne trudności i przeszkody.

6. (a) Do jakiego wniosku w sprawie narodów prowadzą myślących ludzi oznaki, które się gromadzą od roku 1914? (b) Dokąd narody nie zwracają się o wybawienie? Co spowodowało, że nie pokładają w tym ufności?

⁶ Wszelkie oznaki gromadzące się od roku 1914, który tak mocno wstrząsnął światem, prowadzą ludzi myślących do wniosku, że narody dostały się w samobójczy wir, który grozi zagładą całemu rodzajowi ludzkiemu. Zakłopotane i wręcz bezradne narody nie wzywają Imienia Bożego, by sobie wyjednać oswobodzenie od zgubnych następstw własnych, samowolnych poczynań. Nie zdobywają się na to nawet te narody, które twierdzą, że idą śladami Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Duchowni chrześcijaństwa nie dali narodom żadnej rozsądnej podstawy do otaczania czcią Imienia Bożego ani do polegania na nim jako na Imieniu określającym jedyne Źródło życia i wybawienia. Przeciwnie, duchowieństwo trzymało je w nieświadomości co do dobroczynnych zamierzeń Tego, który postanowił powołać do istnienia sprawny rząd dla całej ziemi, aby bez żadnej dyskryminacji udziałem wszystkich chętnych stało się życie, szczęście, dobrobyt i pokój, przy czym wszyscy ci ludzie mają utworzyć jedną wielką rodzinę, w której każdy będzie ziemskim dzieckiem tego samego miłującego Stworzyciela. Jakie stąd wynikły następstwa?

7. Jak skutkiem tego narody odnoszą się do owego Imienia?

⁷ Wszystkie narody, włącznie z nominalnie chrześcijańskimi, nie tylko tkwią w nieświadomości co do Imienia Bożego, ale wręcz na przekór Imieniu Bożemu dążą do zrealizowania własnych samolubnych, niewykonalnych planów.

8. Czego kres zbliżył się dla narodów? Na co teraz nadszedł czas?

⁸ Mija teraz około czterech tysięcy dwustu lat od czasu, gdy w krainie mezopotamskiej budowano Wieżę Babel, i zbliżył się kres Bożej cierpliwości oraz powściągliwości względem narodów. Nadeszła pora, aby wypowiedział się Ten, którego imię jest lekceważone i nieuznawane, aby sam dał się poznać po imieniu zuchwałym narodom. Ma On wobec siebie samego obowiązek to uczynić.

9. Jakie wyraźnie przez siebie potwierdzone zamierzenie musi spełnić Bóg? Gdzie oraz ile razy to postanowienie zostało wyłuszczone? Jaka jest jego treść?

⁹ W związku z tym Bóg wprowadzi w czyn swe częstokroć potwierdzane postanowienie, które ujęto na piśmie już trzy tysiące czterysta osiemdziesiąt trzy lata temu, czyli w czasie, gdy posłany przez Niego prorok Mojżesz wystąpił przed władcą Egiptu, faraonem, i zażądał wypuszczenia na wolność swego ludu. W Piśmie świętym, począwszy od drugiej księgi spisanej przez Mojżesza, a skończywszy na dwudziestej dziewiątej księdze biblijnej, to jest na proroctwie Joela, ponad siedemdziesiąt razy występuje oświadczenie Boga, w myśl którego poszczególne osoby oraz całe ludy i narody „dowiedzą się, że Ja jestem Jehowa” (według brzmienia przekładu biblijnego American Standard Version).

10. Jak więc brzmi Imię Boże? Co Bóg musi uczynić w związku z tym Imieniem? Kiedy i z jakim skutkiem?

¹⁰ Bez względu na to, czy się ten fakt podoba narodom, zarówno zwanym chrześcijańskimi, jak i zwanym pogańskimi, Imię Boże brzmi Jehowa. Przez wzgląd na siebie samego i dla uratowania rodu ludzkiego Jehowa musi powstać i obwieścić swe imię w sposób, który zostanie trwale zapisany w historii świata. Kiedy przystąpi do działania, zuchwałe narody bezwzględnie doznają porażki i ulegną zagładzie w nadciągającej „wojnie wielkiego dnia Boga Wszechmocnego” — w tym stadium wydarzeń światowych, które nosi miano Har-Magedonu (Apok. 16:14, 16, NW). Nieśmiertelny Bóg Wszechmocny wyjdzie z tego starcia zwycięsko, potwierdziwszy swą prawowitą suwerenną władzę nad całą ziemią i niebem. Jego imię Jehowa okryje się nieprzemijającą chwałą.

11. W jakim celu Jehowa Bóg wzbudził Ezechiela? Co spotkało lekceważących Imię Boże podczas oblężenia i zburzenia Jeruzalem?

¹¹ W siódmym stuleciu przed naszą erą Jehowa wzbudził proroka Ezechiela w charakterze strażnika, aby ostrzegł starożytne Jeruzalem przed grożącym mu „mieczem” kampanii wojennej Boga, wymierzonej przeciw temu miastu z racji jego przewrotności, winy krwi, politycznej i religijnej nieprawości. Tysiące ludzi lekceważących sobie imię Boże nędznie zginęły podczas oblężenia i zburzenia tej religijnej stolicy, Jeruzalem, w latach 609-607 p.n.e.

12. W jakim wypadku Jehowa w obecnej sytuacji pominąłby swe Boskie reguły postępowania? Jak jednak postąpił, wierny swym zasadom?

¹² Obecnie narody chrześcijaństwa, jak i wszystkie narody niechrześcijańskie, znalazły się w sytuacji jeszcze poważniejszej niż ta, w którą popadło starożytne Jeruzalem. Jehowa sprzeniewierzyłby się swoim Boskim regułom postępowania, gdyby dziś w podobnych, ale znacznie gorszych okolicznościach nie ostrzegł narodów przed tym, co je czeka, mianowicie przed „mieczem” Jego kampanii wojennej, zakrojonej na skalę nie znaną nigdy dotąd w dziejach ludzkich. Wierny swym zasadom, Jehowa wzbudził nowożytnego „strażnika”. Od roku 1919, a więc od roku następnego po zakończeniu pierwszej wojny światowej, „strażnik” Jehowy w miarę upływu czasu ogłaszał ostrzeżenie coraz to większej liczbie narodów.

13. Kogo dzieje dwudziestego stulecia utożsamiły z tym „strażnikiem”? Co poświadcza, że wszędzie słyszano jego głos?

¹³ Historia naszego dwudziestego stulecia wskazuje, że „strażnikiem” tym nie jest pojedyncza osoba wyróżnionej rasy czy narodowości, lecz grupa oddanych Bogu, ochrzczonych i namaszczonych Jego duchem chrześcijan, mianowicie namaszczony ostatek chrześcijańskich świadków Jehowy. Zwalczanie tej klasy „strażnika” w skali międzynarodowej i prześladowania wymierzone przeciw niej potwierdzają tylko, że na całej ziemi słyszano jej ostrzegawczy głos i że ta grupa chrześcijan odegrała przewidzianą dla niej rolę w nowożytnym spełnieniu proroctwa biblijnego.

14. Kto czuje się zaszczycony możliwością współdziałania z tym „strażnikiem”? Co ci ludzie uznają za swój święty obowiązek? Dlaczego?

¹⁴ My, członkowie „wielkiej rzeszy” współświadków Jehowy, czujemy się ogromnie zaszczyceni możliwością działania u boku tej klasy „strażnika”. Przyłączyliśmy się do niej, aby jeszcze szerzej się rozlegał głos ostrzeżenia przed „mieczem” walki Bożej, który wisi niby na włosku nad głowami ludzi wszystkich ras, grup etnicznych i narodów. Ponieważ ze studium proroczego Słowa Jehowy i z obserwacji wydarzeń międzynarodowych uświadomiliśmy sobie tę groźną sytuację, uznajemy za swą elementarną powinność i obowiązek, żeby w posłuszeństwie wobec nakazu Bożego ogłaszać to nader aktualne ostrzeżenie.

15. Pomimo jakiej perspektywy słuchamy Boga jako władcy? Co skłania nas do takiego postępowania?

¹⁵ Dobrze wiemy, iż spotkamy się z dalszym sprzeciwem i prześladowaniem za to, że słuchamy jako władcy raczej Boga niż ludzi. Jednakże miłość do Jehowy Boga i Jego Syna Jezusa Chrystusa, naszego Pana, jak również miłość do naszych bliźnich — to czynniki, które nas skłaniają do wiernego trzymania się tego sposobu postępowania.

16. (a) Co czuje w sercu niezliczona liczba osób? Jaki głód je dręczy? (b) Co posiadamy dla zaspokojenia ich potrzeb? Co pragniemy w związku z tym uczynić? W jakim celu?

¹⁶ Podobnie jak my w swoim czasie, tak nadal niezliczona liczba sprawiedliwie usposobionych ludzi boleje w sercu nad tym, co się dzieje w dzisiejszym niepewnym, anarchistycznym, zepsutym świecie, a zwłaszcza w jego sferze religijnej. Serca tych ludzi dręczy głód; chcą poznać Tego, który naprawdę może się okazać ich Wybawcą i Dobroczyńcą, pragną z Nim nawiązać kontakt. My, chrześcijańscy świadkowie Jehowy, jesteśmy szczęśliwi, mogąc wyznać, że posiadamy to, co zaspokoi ich potrzeby duchowe. Zawdzięczamy to serdecznej życzliwości Jehowy, okazanej nam za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. Nie śmiemy ani nie zamierzamy zatrzymać dla siebie zbawiennego oświecenia pochodzącego od Jehowy; dlatego będziemy w dalszym ciągu wypromieniowywać światło biblijne co do Imienia Bożego: Jehowa, i przez Niego przyobiecanego Królestwa pod rządami Jego Mesjasza, Jezusa. Pobudzani miłością, będziemy pomagać wszystkim tym łaknącym prawdy, żeby się okazali godnymi ocalenia, gdy na doczesny niegodziwy system spadnie „miecz” Jehowy. Wówczas przeżyją do nowego porządku Jehowy, gdzie ziemia przemieniona w Raj stanowić będzie dla człowieka wieczną ojczyznę pod panowaniem Królestwa Bożego z władzą sprawowaną przez Jezusa Chrystusa.

17. Jakie postanowienie odnawiamy? Na jak długo?

¹⁷ Dlatego też z dzisiejszej okazji odnawiamy nasze postanowienie głoszenia dobrej nowiny o Królestwie, dopóki Bóg Wszechmocny nie spełni swej zapowiedzi, iż „narody się dowiedzą, że Ja jestem Jehowa”. — Ezech. 39:7, A.S.V.