Pytania czytelników
● Czy chrześcijanin może złożyć „przysięgę na wierność” bez uszczerbku dla swego stanowiska sługi Bożego?
Kwestia, czy chrześcijanin może zgodnie ze swym sumieniem złożyć jakąś przysięgę, zależy przede wszystkim od celu, treści oraz charakteru danej przysięgi.
Jezus Chrystus w I wieku n.e. skarcił Żydów, ponieważ przysięgali lekkomyślnie i bez zastanowienia, nie wykluczając spraw zupełnie błahych. Przysięgali na niebo, na ziemię, na Jeruzalem, a nawet na własną głowę. Jezus postarał się więc sprostować ich poglądy i rzekł: „Niechże wasze słowo tak oznacza: Tak; wasze nie: Nie; bo co ponadto, jest od złego” (Mat. 5:33-37, NW). Sługa Boży nie potrzebuje każdej swojej wypowiedzi potwierdzać przysięgą, aby jej dodać wiarogodności.
W pewnych okolicznościach jednakże Prawo Mojżeszowe wymagało przysięgi (Wyjścia 22:10, 11; Liczb 5:21, 22; Powt. Pr. 21:1-9). Sam Jezus nie sprzeciwił się odpowiadaniu pod przysięgą przed arcykapłanem żydowskim (Mat. 26:63, 64). Nie można więc wypowiedzi Jezusa na temat przysięgania brać za podstawę do potępiania w czambuł każdej przysięgi. Ale jakiego rodzaju przysięgi może składać chrześcijanin bez pogwałcenia sumienia?
Musi o tym sam zadecydować, porównując daną przysięgę z zasadami biblijnymi. Jezus Chrystus oświadczył: „Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga” (Mat. 22:21). Stąd chrześcijanin nie może zaprzysiąc czegoś, co by wymagało od niego przekroczenia prawa Bożego. Natomiast nic nie stoi na przeszkodzie, gdyby miał przysięgą obiecać ‚popieranie i obronę’ tych postanowień prawnych, które nie są sprzeczne z wolą Bożą. Chrześcijanin zdaje sobie jednak sprawę, że jego obrona praw Cezara i poparcie dla nich musi się mieścić w granicach wyznaczonych przez Słowo Boże. Może ‚bronić’ prawa słowem, postępowaniem w życiu powszednim, a także w kwestiach prawnych swoim świadectwem złożonym przed sądem. Chrześcijanom nakazano: „Każda dusza niech będzie podporządkowana władzom zwierzchnim” (Rzym. 13:1, NW). Zatem nic nie stoi na przeszkodzie zaprzysiężeniu uczynienia czegoś, do czego i tak już jesteśmy zobowiązani przez Boga.
Wiele postępowych krajów uznaje wszakże za rozsądny i słuszny także ten drugi obowiązek chrześcijanina, a mianowicie, żeby ‚oddawać Bogu, to co należy do Boga’. Konstytucje wielu krajów gwarantują wolność sumienia i wyznania. Rozumie się ją w ten sposób, że od chrześcijanina nie można wymagać uczynienia czegoś sprzecznego z jego przekonaniami religijnymi i obowiązkami wobec Boga. Wspomniane zastrzeżenie nie stanowi żadnego niebezpieczeństwa dla państwa, gdyż prawdziwi chrześcijanie nie zajmują się działalnością wywrotową; przeciwnie, starają się być przykładnymi i praworządnymi obywatelami.
Ponieważ prawdziwy chrześcijanin traktuje wielbienie Boga i swój stosunek do Niego bardzo poważnie, musi on starannie przemyśleć każdą przysięgę, której złożenia by od niego zażądano. Powinien być przekonany w swoim wnętrzu, że dana przysięga nie zada gwałtu jego sumieniu i nie narazi na szwank ani kompromis jego neutralnego stanowiska wobec rozpolitykowanych narodów i rozgrywek między nimi. (Porównaj z tym List do Rzymian 14:5). Jeżeli więc po rozważeniu sprawy stwierdzi, że może złożyć określoną przysięgę, będzie musiał sam ponieść za to odpowiedzialność. Zanim weźmie na siebie jakiekolwiek zobowiązanie, powinien zawsze pomyśleć najpierw o ważniejszych dla niego powinnościach wobec najwyższego Władcy, Jehowy Boga.