Kto nie potrzebuje pocieszenia?

BYWAJĄ w życiu chwile, gdy pilnie potrzebujemy zachęty i dodania nam otuchy. Dzieje się tak dlatego, że często się spotykamy z sytuacjami narzucającymi nam zasmucenie.

Rodzice niekiedy ciężko pracują, aby należycie zaspokajać potrzeby dzieci. Ale w miarę dorastania synowie i córki potrafią przyswoić sobie ducha buntowniczego, czym przyczyniają ojcu oraz matce niezmiernych kłopotów, a także zmartwień.

Czasem człowiek w zakładzie pracy napotyka mur uprzedzeń, co go naraża na niesprawiedliwe traktowanie. Pomimo pracowitości i uczciwości może nie awansować, ponieważ sumienie nie pozwala mu bawić się w intrygi. Ewentualnie musi nawet słuchać ludzi zgoła niekompetentnych, nakazujących mu, jak ma wykonywać swoje zadania. Człowiek taki wręcz wstrząsa się na myśl o pójściu do pracy, gdyż trudno mu znosić tam liczne irytujące sytuacje.

Zdarza się, że aktywnego człowieka w sile wieku powali wyniszczająca choroba lub nieszczęśliwy wypadek przyprawi o kalectwo. Dana osoba nie jest już w stanie zajmować się sprawami, które dawały jej dużo radości. Być może gwałtowne bóle zmuszają ją do zażywania silnych środków uspokajających.

A kogo z nas nie pogrążyła w głębokim smutku śmierć bliskiego przyjaciela lub krewnego? Czuliśmy się wtedy całkowicie bezradni, osamotnieni i przygnębieni.

Dokąd w takim położeniu należy zwrócić się w poszukiwaniu pociechy? Z pewnością będzie to dla nas zachętą, gdy się dowiemy, jak inni uporali się z takimi problemami i co ich w nieszczęściu podtrzymywało na duchu. Wiadomości tego typu zawarte są w Biblii. Donosi ona rzetelnie o doświadczeniach, które przeżywali pewni ludzie, i przedstawia, jak je znosili bez popadania w zgorzknienie.

Czytamy na przykład o królu Dawidzie, że jego syn Amnon dopuścił się kazirodczego gwałtu, a inny syn, Absalom, uwikłał się w morderstwo oraz zawiązał spisek celem zagarnięcia tronu. Dawid w życiu swoim spotkał się również ze zjadliwymi oskarżeniami rzuconymi przez jego najstarszego brata; szereg lat spędził jako człowiek wyjęty spod prawa, podczas gdy zawistny król Saul ścigał go jak dzikie zwierzę; wielokrotnie obrzucono go obelgami, zdradził go zaufany doradca, w końcu zachorował i opadł z sił.

Mądry król Salomon tak opisał twardą rzeczywistość: „Nie chyżym bieg się udaje i nie waleczni w walce zwyciężają. Tak samo nie mędrcom chleb się dostaje w udziale ani rozumnym bogactwo, ani też nie uczeni cieszą się względami, bo czas i przypadek rządzi wszystkimi”. „Widziałem sługi na koniach, a książąt kroczących, jak słudzy, pieszo” (Kohel. 9:11; 10:7).

Oczywiście nie wszyscy mężczyźni i kobiety, o których wspomina Biblia, borykali się z identycznymi trudnościami. Niemniej od czasu, gdy Kain gwałtem położył kres życiu swego brata Abla, ludzie wiedzą już, co to znaczy stracić kogoś bliskiego. Abraham bolał nad śmiercią swojej umiłowanej żony Sary (Rodz. 23:2). Kiedy umarł Jakub, syn jego „Józef przypadł do twarzy swego ojca, płakał nad nim i całował go” (Rodz. 50:1). Dawid opłakiwał śmierć swego przyjaciela Jonatana, wołając: „Żal mi ciebie, mój bracie, Jonatanie. Tak bardzo byłeś mi drogi! Więcej ceniłem twą miłość niżeli miłość kobiet” (2 Sam. 1:26).

Dawid, Noemi, Anna, Abraham, Józef i wiele innych postaci biblijnych pomimo trudnych i gorzkich doświadczeń, nie ugięli się pod ciężarem smutku. Podtrzymywała ich ufność w Bogu.