Czy jesteś za mały, żeby się liczyć?

CZY czasami nie zdaje ci się, czytelniku, że nikt o ciebie nie dba? Czy niekiedy nie czujesz się osamotniony, chociaż zewsząd otaczają cię ludzie? Dlaczego w ogóle miałyby cię nękać takie myśli? Ponieważ w wielu wypadkach pojedyncze osoby przestały się dzisiaj liczyć.

W niejednym kraju biurokracja zamieniła ludzi w pozycje, które gubią się w labiryncie programów komputerowych. Dla szeregu anonimowych instytucji państwowych stali się jedynie liczbami, wręcz zerami. Czy nigdy jeszcze nie odczułeś tego na sobie?

Może pracujesz w dużym przedsiębiorstwie zatrudniającym setki lub nawet tysiące osób. Wskutek tego możesz odnosić wrażenie, że mniej znaczysz niż trybik w przekładni albo nitka w tkaninie. Podobnie zdarza się mieszkańcom wielkich miast, że czują się całkowicie osamotnieni. Dlaczego? Ponieważ sąsiedzi często są ludźmi zupełnie obcymi, tylko kolejnym numerem na następnych drzwiach.

Istotnie bardzo łatwo o skojarzenie, że się jest zbyt małym, aby się liczyć, zbyt niepozornym, aby być zauważonym w nawale i zamęcie współczesnego życia. Potwierdza się to w dzisiejszym społeczeństwie, w którym duch współzawodnictwa sprawił, że tyle ludzi wyzbyło się współczucia dla drugich. Depcze się godność osobistą, a odgryzienie się słowami: „Mam cię gdzieś!” — uchodzi wręcz za dowcipne.

Ale czy z Bogiem jest tak samo? Czy jako najwyższy Władca wszechświata do tego stopnia góruje nad ludźmi, iż wszyscy jesteśmy za mali, aby się u Niego liczyć? Z Biblii dowiadujemy się, że przy pewnej okazji przed Jehową Bogiem stało „dziesięć tysięcy po dziesięć tysięcy [sto milionów]” aniołów (Dan. 7:10, Biblia Tysiąclecia). Jest też Stwórcą niezliczonych gwiazd we wszechświecie. Czy przypadkiem nie stracił orientacji co do wszystkich swoich duchowych i materialnych stworzeń? Biblia odpowiada: „Liczbę gwiazd oznacza, wszystkie je woła po imieniu” (Ps. 147:4, BT). Ciała niebieskie z pewnością nie wymknęły się spod Jego kontroli. Co się zaś tyczy sprawiedliwych aniołów, Jehowa niewątpliwie woła ich po imieniu, chociaż człowiekowi wyjawiono jedynie dwa z nich: Michał i Gabriel (Dan. 12:1; Łuk. 1:26).

Jak w takim razie przedstawia się sprawa z ludzkością? Czy Bóg troszczy się o nią? Psalmista Dawid napisał: „Ukaż mi, Jahwe [Jehowo], kres mojego życia i jaka jest miara moich dni, bym poznał moją znikomość. Zaiste, na długość kilku dłoni wyznaczyłeś dni moje, a trwanie mego życia jakby niczym jest przed Tobą; tchnieniem zaledwie jest istnienie każdego człowieka” (Ps. 39:5, 6, Biblia poznańska). Jeżeli życie ludzkie przemija jak zwykłe tchnienie, to skąd możemy być pewni, że dla Boga nie jesteśmy zbyt mali i nietrwali, żeby się o nas troszczył? Czy w oczach Bożych ludzie mają naprawdę jakieś znaczenie? Czy TY rzeczywiście się liczysz?