Pytania czytelników

◼ Czy materiał o zaskarbianiu sobie uznania Bożego wskazuje, że chrześcijanie mogą rozmawiać z kimś, kto już uchodził za „przyszłego członka zboru”, lecz później z powodu grzesznego postępowania zaczęto go unikać?

Tak. W Strażnicy z 15 marca 1989 roku wykazano, jakie uzasadnienie biblijne ma zmiana naszego stanowiska wobec kogoś, kto nie będąc jeszcze ochrzczony bierze udział ze Świadkami Jehowy w publicznej służbie kaznodziejskiej. Przedtem określano taką osobę mianem „przyszłego członka zboru”. Gdyby naruszyła prawo Boże i nie okazała skruchy, zbór należało ostrzec, a jego członkowie mieli jej unikać i nie nawiązywać z nią rozmów.

Z opublikowanego niedawno materiału wynika, że Biblia nakazuje podejmować takie postępowanie dyscyplinarne wobec nie okazujących skruchy winowajców, którzy są ochrzczeni (1 Koryntian 5:11-13; 2 Jana 9-11). Odpowiedzialności nie ochrzczonego winowajcy nie można jednak porównywać z odpowiedzialnością osoby ochrzczonej (Łukasza 12:48). Nie ochrzczony winowajca nie zjednał sobie jeszcze uznania u Boga, toteż nie byłoby słuszne wykluczenie go ze społeczności. W zasadzie jest teraz człowiekiem świeckim i można go traktować jako takiego.

Jak więc ustosunkować się do kogoś, kto nosił miano „przyszłego członka zboru”, a obecnie z powodu niewłaściwego postępowania przestał się nadawać do pełnienia publicznej służby kaznodziejskiej? Ponieważ nie został wykluczony ze społeczności, powinno się go traktować jak człowieka ze świata, do którego w gruncie rzeczy należy.a Oczywiście lojalni chrześcijanie muszą przy tym zachowywać należytą ostrożność, zgodnie z radą podaną w Strażnicy z 15 marca na stronie 19. Zdają sobie sprawę, że osoba nie ochrzczona może znać wymagania Boże, a mimo to postępować karygodnie. Dojrzali słudzy Boży muszą się mieć na baczności, jeśli chodzi o utrzymywanie z nią bliższych kontaktów. Kwestię, w jakiej mierze jej unikać, na ogół zdołają rozstrzygnąć na podstawie rad Bożych. Dobrze jest przemyśleć wskazówki podane na przykład w Liście 1 do Koryntian 15:33 oraz w Księdze Przysłów 13:20 i zadać sobie pytanie: ‛Jakie stosunki mają mnie łączyć z człowiekiem świeckim, który nie kieruje się miernikami chrześcijańskimi?’ Jeżeli starsi dojdą do wniosku, że taka osoba stanowi dla kogoś zagrożenie, mogą w prywatnej rozmowie ostrzec członków zboru, narażonych ich zdaniem na niebezpieczeństwo.

Zdarza się, że po pewnym czasie osoba nie ochrzczona, dawniej uważana za „przyszłego członka zboru”, daje rozsądne dowody skruchy i pragnie wznowić studium biblijne (Dzieje Apostolskie 26:20). Może wówczas porozmawiać ze starszymi zboru, do którego teraz uczęszcza, a ci, jeśli uznają to za słuszne, postarają się, żeby mogła z kimś studiować. Tak samo postępuje się w sytuacji, gdy okazuje skruchę nie ochrzczony głosiciel, który przestał się nadawać do pełnienia służby. Na ogół powinien porozmawiać z dwoma starszymi, którzy rozpatrywali jego wykroczenie, lub z dwoma innymi, których grono starszych wyznaczyło do ponownego zbadania sprawy, jeśli o to prosił.

W Strażnicy słusznie wyjaśniono, że w nieco innej sytuacji są rodzice sprawujący w domu opiekę nad nieletnimi dziećmi, które są od nich prawnie zależne i pozostają na ich utrzymaniu (Efezjan 6:1-4). Pismo Święte nakłada na rodziców obowiązek pouczania potomstwa i kierowania nim. Toteż oboje (lub to z nich, które jest wierzące) mogą prywatnie prowadzić studium biblijne z błądzącym dzieckiem albo udzielać mu pouczeń w ramach rodzinnego programu studiowania i omawiania Biblii.

Z odnośnego materiału zamieszczonego w Strażnicy wynika, że musimy skorygować nasz dotychczasowy sposób myślenia i postępowania, ale zgadza się to z Biblią, która jest pożyteczna do „karcenia w sprawiedliwości” (2 Tymoteusza 3:16, 17).

◼ Czy w świetle Listu do Tytusa 1:6 wszystkie dzieci brata muszą być ochrzczone, żeby się nadawał na starszego w zborze?

W pierwszym rozdziale Listu do Tytusa apostoł Paweł nakreślił wymagania stawiane mężczyznom, którzy usługują zborowi w charakterze starszych. Powinni między innymi być ‛bez zarzutu, mieć wierzące dzieci’.

Nie mogło to oznaczać, że wszystkie dzieci starszego muszą być ochrzczone, bo przecież niektóre mogły być jeszcze niemowlętami. Logicznie rzecz biorąc, w wersecie z Tytusa 1:6 chodzi o to, że nieletnie dzieci danego brata powinny być ochrzczone albo uczyć się prawdy biblijnej — przyjmować ją, wprowadzać w życie i robić postępy na drodze do chrztu, dopóki korzystają z zasług rodziny (1 Koryntian 7:14). Starszy powinien dokładać starań, aby zostały uczniami i nie były „pomawiane o rozpasanie ani o brak karności”.¹

Lepiej to zrozumiemy po przeanalizowaniu, w jakim znaczeniu używa się w Biblii słowa „wierzący”. Oczywiście ktoś może wierzyć w różne rzeczy, uznając je za prawdę (Dzieje Apostolskie 26:27, 28; 2 Tesaloniczan 2:3, 11; Jakuba 2:19). Okazuje się jednak, że słowo „uwierzyć” najczęściej pozostaje w związku z przyjęciem chrystianizmu i udzieleniem danej osobie chrztu (Dzieje Apostolskie 8:13; 18:8; por. 19:1-5). Zwłaszcza ten ostatni krok dowodzi, że ktoś jest wierzący (Dzieje Apostolskie 2:41, 44; 4:4, 32).

Pod względem fizycznym, emocjonalnym lub duchowym małe dzieci starszego mogą jeszcze nie być gotowe do chrztu. Jednakże w Tytusa 1:6, opisano je jako „wierzące”, jeżeli stosownie do wieku i warunków zmierzają do tego celu.

[Przypis]