„Kobieta Jezabel”

„MAM przeciw tobie [to], że tolerujesz kobietę Jezabel, która siebie nazywa prorokinią, a moich niewolników naucza i wprowadza w błąd, aby dopuszczali się rozpusty i jedli coś ofiarowanego bałwanom” (Objawienie 2:20). Słowa te wyrzekł Jezus do chrześcijańskich starszych w Tiatyrze. Zbór ów był bardzo aktywny i dawał dowody miłości, wiary oraz wytrwałości. Niestety, tolerował zgubny wpływ Jezabel. Dlaczego? I czy coś takiego mogłoby się zdarzyć obecnie? (Objawienie 2:19).

Najprawdopodobniej żadna chrześcijanka w Tiatyrze w rzeczywistości nie nosiła imienia Jezabel. Jezus posłużył się tym imieniem, by nam przypomnieć starożytną królową Jezabel, żonę króla Achaba. Tamta pewna siebie kobieta do cna skalała lud Boży, wprowadzając w Izraelu niemoralny kult Baala w ramach energicznej kampanii podjętej w celu wyrugowania czystego wielbienia Stwórcy (1 Królów 16:31-33; 21:1-7).

Jezabel z Tiatyry — konkretna postać albo grupa kobiet — podobnie propagowała wśród ludu Bożego niemoralność i bałwochwalstwo. Znalazła posłuch u niektórych członków zboru, gdyż Jezus wspomina o jej „dzieciach”, zapewne mając na myśli jej zwolenników (Objawienie 2:22, 23). Wywierany przez nią wpływ groził zborowi w Tiatyrze takim samym splugawieniem, do jakiego doszło w Izraelu za dni Achaba.

Dlaczego tiatyrska Jezabel potrafiła wywierać taki wpływ? Zestawiwszy ją ze starożytną poprzedniczką niektórzy wnioskują, iż była żoną przodującego nadzorcy tamtejszego zboru. Jednakże Biblia nic o tym nie wspomina. Swą pozycję wśród współwyznawców najprawdopodobniej zawdzięczała silnej osobowości oraz podawaniu się za prorokinię.

Istnieje pogląd, że popierane przez nią niecne praktyki miały jakiś związek z działającymi tam zrzeszeniami rzemieślników. Doktor W.M. Ramsay informuje, że „z Tiatyry znanych jest więcej cechów niż z któregokolwiek innego miasta azjatyckiego”. Na ich temat The Interpreter’s Dictionary of the Bible podaje: „Każdy taki cech miał swoje bóstwo opiekuńcze, swoje święta i spotkania towarzyskie, które czasami przeradzały się w niemoralne hulanki. ‛Jezabel’ być może twierdziła, (...) że nie należy potępiać takich hucznych zabaw, gdyż każdy rzemieślnik, chcąc zarobić na utrzymanie, musi należeć do cechu”. Dzieło The Expositor’s Greek Testament podziela ten pogląd, wyrażając opinię, iż zwolennicy Jezabel „chełpili się swoim oświeconym liberalizmem”.

W rzeczy samej nauki Jezabel z Tiatyry przypominały „naukę Balaama” z Pergamonu (Objawienie 2:14). Tamtejszy zbór zniósł wiele prześladowań, ale pewne jednostki naśladowały starożytnego Balaama, oddając się rozpuście i bałwochwalstwu. Zdaniem niektórych komentatorów wpływ Balaama sprzyjał w Pergamonie wchodzeniu w kompromisy celem uniknięcia surowych prześladowań, natomiast wpływ Jezabel w Tiatyrze zachęcał do ustępstw z przyczyn ekonomicznych. Tak czy inaczej obie nauki stanowiły śmiercionośne odstępstwo.

Czy wpływ Jezabel lub Balaama może się zaznaczać w dobie obecnej? Oczywiście. Wielu przywódców chrześcijaństwa naśladuje Jezabel, tolerując w swoich kościołach jawny homoseksualizm, rozpustę, cudzołóstwo, przerywanie ciąży i tym podobne praktyki potępione przez Boga. Nawet w obrębie prawdziwego zboru chrześcijańskiego pewne jednostki nalegały na „liberalizację” czystego wielbienia, zachęcając współwyznawców, żeby nie trzymali się zbyt ściśle biblijnych mierników, i popierając nawet niemoralność.

Wszyscy, którym zależy na uznaniu Jehowy, powinni strzec się takich idei, choćby je propagowały jednostki — mężczyźni lub kobiety — o błyskotliwej czy nawet silnej osobowości. Taki sposób myślenia jest dziś równie zgubny jak w pierwszym stuleciu (Objawienie 2:22, 23).