Opowiadają głosiciele Królestwa

Zaufali Jehowie

JEHOWA zlecił swym Świadkom głoszenie dobrej nowiny o Królestwie po całej ziemi, żeby ludziom ze wszystkich narodów dać możność usłyszenia o nowym świecie Bożym. W niektórych krajach, często za poduszczeniem duchownych chrześcijaństwa, na naszą działalność nakładane są ograniczenia. Tak jest w pewnym państwie afrykańskim. Ale tamtejsi Świadkowie zajmują taką postawę, jak król Dawid, który powiedział: „Bogu ufam, nie będę się lękał” (Psalm 56:12, BT). Z przeżyć naszych braci w tym kraju istotnie wynika, że ufają Jehowie i trwają w Jego doniosłym dziele.

Pewien Świadek będący dyrektorem szkoły obstawał przy tym, że trzeba „bardziej słuchać Boga niż ludzi”, i zachowywał neutralność w sprawach państwowych (Dzieje Apostolskie 5:29, Bw). Został dotkliwie pobity i oczekiwano, że sąd uzna go za zdrajcę. Wszyscy myśleli, że zostanie stracony. On jednak ufał Jehowie. Pozostał wierny i wyjaśnił, że jego postawa wynika z nakazów sumienia. Z jakim skutkiem? Został uniewinniony i odwieziony do rodzinnego miasta, gdzie funkcjonariusze państwowi, którzy go pobili, musieli go przeprosić. Zapewniono mu powrót do zawodu nauczyciela i awansowano do stanowiska inspektora!

Członek zarządu pewnej szkoły zwolnił nauczyciela, który był Świadkiem. W miesiąc później przyjął od pioniera specjalnego książkę Będziesz mógł żyć wiecznie w raju na ziemi i zgodził się na studium Biblii. Po zakończeniu rozdziału 6 zrezygnował z dotychczasowej posady i razem z żoną zaczął uczęszczać na wszystkie zebrania w zborze Świadków Jehowy. Pewnego niedzielnego poranka byłego nauczyciela mile zaskoczył widok człowieka, który kiedyś zwolnił go z pracy, a teraz był na najlepszej drodze do zostania jego duchowym bratem.

Inne zdarzenie z tego samego kraju ukazuje, jak Świadkowie Jehowy wpajają drugim szacunek dla Jego postanowień i jak dbają o czystość Jego organizacji. Pionier specjalny działając na terenie oddalonym napotkał silny sprzeciw. Ponieważ pochodził z innego plemienia i okręgu, wrogowie prawdy chcieli go wypędzić z wioski. Jednak naczelnik wsi wskazał na przykładne zachowanie brata oraz korzyści płynące z jego służby i nie pozwolił go wydalić. Zaznaczył, że odkąd pionier tu przybył, ludzie okazują władzom szacunek przez płacenie podatków i raz na tydzień wykonują społecznie roboty drogowe (Rzymian 13:1, 7).

Potem pewnej nocy innego Świadka złapano na cudzołóstwie z kobietą nie będącą Świadkiem Jehowy. Wybuchł skandal, a pioniera specjalnego wezwano do naczelnika, który zganił go, mówiąc: „Twojego brata przyłapano na cudzołóstwie. Świadkowie Jehowy niczym się nie różnią od innych religii”. Pionier odpowiedział: „Jesteśmy niedoskonali, ale różnimy się od innych religii, gdyż nie pobłażamy tym, którzy dopuszczają się rażących grzechów”.

Mężczyzna, który popełnił cudzołóstwo, odbył karę więzienia i zapłacił grzywnę. Ponadto, jako nie okazujący skruchy grzesznik, został wykluczony ze zboru. Zrobiło to wrażenie na naczelniku i zamknęło usta tym, którzy kpili ze Świadków Jehowy. Naczelnik powiedział: „Nie wolno źle mówić o Świadkach Jehowy. Prawda jest u nich. Inne religie nie podejmują takich kroków”.

Wierni Świadkowie w tym kraju stosują się do napomnienia z Psalmu 37:3 (Łach): „Zaufaj Jahwe i postępuj dobrze, mieszkaj w ziemi i dochowaj wierności”. Czy tak jak oni będziemy ufać Jehowie?