Pytania czytelników
Czy Bóg nie był stronniczy, gdy do pierwszego ciała kierowniczego wybrał samych Żydów, a więc ludzi jednej narodowości?
Nie, Bóg z całą pewnością nie był stronniczy. Wszyscy pierwsi uczniowie Jezusa byli Żydami. A w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Żydzi i prozelici żydowscy pierwsi zostali namaszczeni duchem świętym i tym samym mogli żywić nadzieję na panowanie z Chrystusem w niebie. Dopiero później dołączono do tego grona Samarytan oraz nieobrzezanych nawróconych pogan. Jest zatem rzeczą zrozumiałą, że ówczesne ciało kierownicze składało się z Żydów, czyli z „apostołów i starszych w Jeruzalem”, jak wspomniano w Dziejach Apostolskich 15:2. Wyróżniali się oni rozleglejszą wiedzą biblijną oraz długoletnim doświadczeniem w praktykowaniu prawdziwego wielbienia, a ponadto mieli więcej czasu na rozwinięcie przymiotów wymaganych od dojrzałych starszych chrześcijańskich (porównaj Rzymian 3:1, 2).
Zanim się odbyło spotkanie ciała kierowniczego zrelacjonowane w 15 rozdziale Dziejów Apostolskich, chrześcijanami zostało już wielu pogan pochodzących z Afryki, Europy oraz z innych stron świata. Nie ma jednak żadnej wzmianki, aby ktoś spośród nich został wówczas dołączony do ciała kierowniczego w celu przyciągnięcia do chrystianizmu nie-Żydów. Ci nowo nawróceni chrześcijanie pochodzenia pogańskiego byli równoprawnymi członkami „Izraela Bożego”, niemniej szanowali dojrzałość i większe doświadczenie chrześcijan narodowości żydowskiej, takich jak apostołowie, którzy podówczas wchodzili w skład ciała kierowniczego (Galatów 6:16). Zwróćmy uwagę na Dzieje Apostolskie 1:21, 22, gdzie pokazano, jak wysoko ceniono takie doświadczenie (Hebrajczyków 2:3; 2 Piotra 1:18; 1 Jana 1:1-3).
Naród izraelski, z którego Jezus wybrał swych apostołów, był przez wiele stuleci traktowany przez Boga w szczególny sposób. Nie było nic złego ani niesprawiedliwego w tym, że żaden z apostołów nie pochodził z rejonów, które dziś nazywamy Ameryką Południową, Afryką czy Dalekim Wschodem. Z czasem mieszkańcy tych części świata — zarówno mężczyźni, jak i kobiety — mieli otrzymać sposobność dostąpienia zaszczytów znacznie wspanialszych niż włączenie do grona apostołów na ziemi, wejście w skład ciała kierowniczego z I wieku czy jakikolwiek inny przywilej służby wśród dzisiejszych sług Bożych (Galatów 3:27-29).
Jeden z apostołów został pobudzony do oświadczenia, iż „Bóg nie jest stronniczy, lecz w każdym narodzie miły mu jest człowiek, który się go boi i czyni to, co prawe” (Dzieje 10:34, 35). Dobrodziejstwa okupu Chrystusowego rzeczywiście są bezstronnie udostępniane każdemu człowiekowi, a w skład niebiańskiego Królestwa oraz wielkiej rzeszy, która będzie żyć wiecznie na ziemi, wejdą osoby z każdego plemienia i języka, i narodu.
Sporo ludzi jest przewrażliwionych na tle rasy, języka czy narodowości. Dobrze to ilustruje sytuacja opisana w Dziejach Apostolskich 6:1, która skłoniła chrześcijan władających językiem greckim do szemrania przeciwko swym współwyznawcom mówiącym po hebrajsku. My również mogliśmy się wychować w środowisku przeczulonym na punkcie języka, rasy, płci czy pochodzenia etnicznego lub przyswoić sobie taką popularną dziś postawę. Ze względu na tę bardzo realną możliwość warto dołożyć wszelkich starań, by zharmonizować nasze odczucia i reakcje z poglądem Boga, dla którego wszyscy ludzie są równi — bez względu na swój wygląd. Kiedy Bóg polecił zapisać wymagania stawiane starszym i sługom pomocniczym, nic nie wspomniał o rasie czy przynależności narodowej. Położył raczej nacisk na kwalifikacje duchowe tych, którzy mogliby usługiwać. To one są najważniejsze u dzisiejszych starszych, nadzorców podróżujących i pracowników biur oddziałów — i tak samo było w wypadku ciała kierowniczego z I wieku.