Kto będzie ewangelizatorem?

JAKIEŚ 40 lat temu na posiedzeniu Światowej Rady Kościołów jej członkowie zostali zachęceni do „rozbudzania ducha ewangelizacji” i przygotowywania swych wiernych do „niesienia ewangelii”. Pięć lat później duchowny katolicki John A. O’Brien pisał, że trzeba pozyskiwać nowych uczniów, „idąc do nich”, nie zaś tylko „siedząc w domu”. A w styczniu 1994 roku papież Jan Paweł II oświadczył: „Nie pora się wstydzić ewangelii, pora głosić ją z dachów domów”.

Te sporadyczne zachęty do ewangelizacji najwyraźniej trafiają w próżnię. W australijskiej gazecie Illawarra Mercury napisano: „Szacowni katolicy z południowego wybrzeża nie są skorzy do potraktowania swej wiary tak jak Świadkowie Jehowy”. Pewien człowiek powiedział, że ewangelizacja po prostu „nie leży w naturze katolików”. Inny tłumaczył: „Kościół powinien przyciągać do siebie ludzi, ale nie przez pukanie do ich drzwi. Chyba lepiej wykorzystywać szkoły lub drogę listowną”. Nawet biskup z miejscowej katedry nie był pewny, jak interpretować słowa papieża. „Zachęcamy ludzi do stosowania poznanej ewangelii w życiu osobistym” — oświadczył. „Czy jest to równoznaczne z chodzeniem od domu do domu, to inna sprawa”. Całą sytuację najlepiej podsumowuje nagłówek w gazecie: „Katolicy nie usłuchają papieskiego wezwania do głoszenia”.

Chociaż chrześcijaństwo nie prowadzi działalności ewangelizacyjnej, ponad pięć milionów Świadków Jehowy wypełnia polecenie Jezusa, by ‛iść i czynić uczniów z ludzi ze wszystkich narodów’ (Mateusza 28:19, 20; porównaj Dzieje 5:42). Głoszą od domu do domu w przeszło 230 krajach. Zanoszą ludziom radosne orędzie, zawierające cudowne obietnice biblijne na przyszłość. Dlaczego nie miałbyś z nimi porozmawiać, gdy zajdą do ciebie następnym razem?