Samotna, mała wyspa

W OPISACH Wyspy Świętej Heleny przeważają określenia „samotna” i „mała”. Są one nader stosowne, gdyż wyspa ta ma tylko 17 kilometrów długości i 10 kilometrów szerokości, a od najbliższego lądu — południowo-zachodniego wybrzeża Afryki — dzieli ją około 1900 kilometrów. Właśnie tu spędził ostatnie lata życia Napoleon Bonaparte, zesłany w 1815 roku po przegraniu wojny.

Z oceanu wyspa wygląda niczym groźna forteca. W gruncie rzeczy jest to wygasły wulkan, którego urwiste zbocza wynurzają się z Atlantyku na wysokość od 500 do 700 metrów. Nad wyspą góruje centralnie położony szczyt Mont Actaeon, liczący 818 metrów. Chłodny pasat znad południowego Atlantyku oraz prąd oceaniczny sprawiają, że z reguły panuje tu łagodny, przyjemny klimat. Niemniej warunki pogodowe i roślinność są bardzo różnorodne — w zależności od tego, czy znajdujemy się na niskim wybrzeżu, czy w górzystym środku.

Wyspa Świętej Heleny została posiadłością brytyjską pod koniec XVII wieku. Zamieszkuje ją nieco ponad 5000 ludzi — potomków Europejczyków, Azjatów i Afrykanów. Wszyscy mówią po angielsku, ale ze specyficznym akcentem. Nie ma tu lotniska; jedyne połączenie z resztą świata zapewniają statki, regularnie kursujące do RPA i Anglii. Dopiero od połowy lat dziewięćdziesiątych można oglądać programy telewizyjne — dzięki połączeniu satelitarnemu.

Dobra nowina o Królestwie Bożym po raz pierwszy dotarła do tych wybrzeży na początku lat trzydziestych (Mateusza 24:14). Od tamtej pory wielu mieszkańców wyspy uchwyciło się tego skarbu, który usuwa w cień bogactwa materialne (Mateusza 6:19, 20). Obecnie Wyspa Świętej Heleny wyróżnia się tym, że na jednego Świadka Jehowy przypada 31 mieszkańców — mniej niż gdziekolwiek indziej na świecie!

[Mapy na stronie 24]

[Patrz publikacja]

Wyspa Świętej Heleny

JAMESTOWN

Levelwood

AFRYKA

OCEAN ATLANTYCKI

Wyspa Świętej Heleny