Wykwalifikowany do nauczania
1 Jehowa, wielki Pasterz i Nadzorca dusz naszych, już w VIII wieku p. n. e. zapowiedział udoskonalenie i uszlachetnienie organizacji zboru swego wybranego ludu (Izaj. 60:17). Proroctwo to spełniło się pierwotnie na Izraelu według ciała, gdy nadzorcami byli Zorobabel, Nehemiasz czy kapłani Jesue i Ezdrasz. Szersze spełnienie znalazło to proroctwo na Izraelu duchowym czyli na zborze chrześcijańskim. Struktura społeczności chrześcijańskiej w pierwszym wieku n. e. była całkowicie teokratyczna, gdyż była odbiciem rządów Jehowy, który jest wielkim Teokratą. Ciało kierownicze tej społeczności składało się z apostołów Jezusa oraz ze starszych, których Jehowa ustanowił swym świętym duchem.
2 W dwudziestym wieku zaszła potrzeba ponownego przywrócenia zborowi chrześcijańskiemu struktury z czasów apostolskich. Odbyło się to w kilku etapach. Najpierw został wyeliminowany demokratyczny sposób zarządzania zborem. Ostatecznie od roku 1938 wszystkich sług w zborach mianowało Towarzystwo, a z dniem 1 października 1972 r. struktura organizacji Jehowy będzie całkowicie odpowiadać wzorowi apostolskiemu. W jakże znamiennych czasach żyjemy! Czyż nie jest to wymownym potwierdzeniem faktu, że żyjemy tuż przed końcem starego systemu rzeczy?
3 Teraz udoskonalona i uszlachetniona społeczność ludu Jehowy będzie się cieszyć większym błogosławieństwem wielkiego Teokraty. Lud Boży będzie się odtąd znajdować pod w pełni już teokratycznym nadzorem „grona starszych”, czyli naprawdę dojrzałych sług Jehowy, którzy będą pilnować „posługi słowa” (Dzieje 6:4, NDb). Jedną z głównych cech, jakimi musi się wykazać „starszy”, jest przymiot, który w 1 Tymoteusza 3:2 został określony słowami „wykwalifikowany do nauczania”. Co to znaczy? Jak można posiąść tę umiejętność?
4 Jest to szczególnie istotna cecha warunkująca mianowanie kogoś starszym. Człowiek taki musi się naprawdę odznaczać usposobieniem duchowym, którego często nabywa się dopiero w ciągu długich lat życia w prawdzie i dzięki bogatemu doświadczeniu. Jeśli chodzi o braci w młodszym wieku, to dla nich, podobnie zresztą jak dla starszych, wielką rolę w nabywaniu usposobienia duchowego odgrywa systematyczne uczęszczanie na zebrania i pilne studium osobiste. Ponadto starszy musi być gorliwy w służbie polowej i musi prowadzić życie nienaganne. Umiejętność biegłego czytania i dobra znajomość Biblii pozwala mu odwoływać się w potrzebie do Słowa Bożego — Biblii. Powinien też być w stanie wyłożyć to, co przeczyta, czyli umieć właściwie nauczać.
5 „Starszy” jest w zborze nauczycielem Słowa Bożego. Wymaga to od niego stawania przed zborem i udzielania mu w imieniu Jehowy pouczeń z Pisma świętego. Musi posiadać dokładną wiedzę biblijną i być dobrze przygotowanym do każdego zebrania zborowego, żeby wiedzieć, czy obecni dają poprawne komentarze. W przeciwnym razie nie byłby w stanie pomóc zborowi w zrozumieniu omawianych spraw. Mając ku temu odpowiednie kwalifikacje, „starszy” potrafi nie tylko powiedzieć innym, co jest słuszne i jak należy postąpić, ale potrafi to również skutecznie i przekonywająco uzasadnić.
6 Pozycja nauczyciela w zborze jest wielkim przywilejem, ale wiąże się z nią ogromna odpowiedzialność. Odpowiedzialność pasterska starszych polega między innymi na wpajaniu członkom zboru właściwych metod nauczania na domowych studiach biblijnych, aby wszystkich zainteresowanych umiejętnie i skutecznie wychowywać w prawdzie, żeby i oni nauczyli się ‛wykładać należycie słowo prawdy’. Jakże więc szczęśliwi mogą być teraz ci, którzy w minionych latach pracowali usilnie nad sobą i w dziele Jehowy. Kto zostanie uznany za „starszego”, ten może oczekiwać, że Jehowa, Wielki Teokrata, będzie go wspierał swym duchem i obdarzy go mądrością, by mógł podołać swym obowiązkom. — 2 Tym. 2:15.