Kraj kwitnącego wzrostu
1 Japonia — jak podaje Rocznik świadków Jehowy na rok 1973 — to kraj wielu kontrastów. Składa się z czterech głównych wysp i wielu mniejszych, począwszy od pokrytej śniegiem Hokkaido na północy do półtropikalnego Kiusiu na zachodzie. W przeważającej części ludzie stłoczeni są w dużych miastach leżących nad brzegiem morza. Głównym pożywieniem jest ryż oraz produkty morza, co wystarcza na wyżywienie wcale nie małej liczby 105 milionów Japończyków. Mieszkańcy tego kraju są niewielkiego wzrostu, ale bardzo pracowici i chlubią się swoją tradycją narodową. Mówią jednym językiem z nielicznymi dialektami. Pismo japońskie składa się z 1850 znaków i jest bardzo skomplikowane. Mimo to 99 procent ludności umie czytać i pisać. Ostatnio zaszły w tym kraju duże zmiany. Miejsce ryżu zaczyna zajmować chleb, a żelazobetonowe bloki dochodzące do dwudziestu pięter wyrastają na miejscu dawnych charakterystycznych dla Japonii domów z drzewa i papieru.
2 Na temat religii w Japonii Encyclopedia Britannica podaje: „Historia starożytna Japonii, jak ją przedstawiają tamtejsze annały, tonie w mitologicznych legendach i jest absolutnie niewiarygodna”. Głosi ona, że pierwszy cesarz Jimmu oraz 124 jego następców aż do Hirohito wywodzą się od bogini słońca Amaterasu Omikami. Religią, która z czasem się rozwinęła jest shintoizm /czyt. szintoizm/ („Droga Boża”). Składa się na nią głównie kult przodków oraz sił przyrody. Do tej pory każda miejscowość obchodzi swoje doroczne święto Shinto, podczas którego półnadzy mężczyźni obchodzą z hałasem ulice, nosząc na ramionach skrzynię, w której honorowe miejsce zajmuje zwierciadło, klejnot i miecz jako symbole shintoizmu.
3 Wielu Japończyków wyznaje jednak więcej niż jedną religię. Wydaje im się, że w ten sposób mogą odnieść pożytek z istnienia tych licznych religii. Duży wpływ na życie Japończyków wywiera buddyzm, który został tu przeszczepiony w VI wieku n.e. z Chin i Korei. Od tego czasu shintoizm i buddyzm współistnieją ze sobą. Spotkanie obok siebie świątyni buddyjskiej i kapliczki shinto wcale nie należy do rzadkości. W wielu domach japońskich na półeczce przed wejściem stoją bogowie shinto, a wewnątrz domu znajduje się ołtarzyk buddyjski. Już tradycyjnie — zawieranie małżeństwa i udzielanie błogosławieństwa dzieciom odbywa się w ceremonii shinto, a pogrzeby i uroczystości pamiątkowe przeprowadza kapłan buddyjski. Warto dodać, że istnieje dosłownie setki różnych sekt buddyjskich i shintoistycznych.
4 W połowie XVI wieku religie chrześcijaństwa zaczęły przysyłać do Japonii swoich misjonarzy. W rejonie Nagasaki miało się podobno nawrócić na katolicyzm 150 000 osób. Wkrótce jednak japoński shogun Toyotomi Hidejoshi rozkazał wyplenić katolicyzm drogą okrutnego prześladowania. Zdesperowani katolicy z zachodniej Japonii wzniecili powstanie zbrojne, które zostało krwawo stłumione w roku 1637. Katolicyzm został usunięty z Japonii. Od tej pory aż do „wielkiej modernizacji” Japonii, która się datuje od roku 1868 i nastała wraz z erą Meiji, wszelkie obce wpływy straciły dostęp do tego kraju. Wtedy Japonia znowu otworzyła swoje podwoje, przez które zaczęli napływać liczni misjonarze sekt chrześcijaństwa. Jak im się wiodło? Nie najlepiej. Nie było już masowych nawróceń na chrześcijaństwo. Widząc, że praca „głoszenia ewangelii” posuwa się bardzo powoli, misjonarze usiłowali zwrócić na siebie uwagę fundowaniem szpitali, szkół i uniwersytetów, starając się w ten sposób pośrednio zachęcić do przyjmowania ich religii. To też nie przyniosło spodziewanych rezultatów, gdyż pomimo wielu starań zaledwie około pół miliona ludzi przyznaje się do chrześcijaństwa.
5 Dzisiaj wielu Japończyków ma Biblię i oni ci powiedzą, że chodzili na lekcje biblijne do jednej ze szkół chrześcijaństwa. Ale teraz, jeśli w ogóle wyznają jakąś religię, to wolą iść śladem swoich przodków czyli senzo dai-dai („z pokolenia na pokolenie”). Sekty chrześcijaństwa chyba największe wrażenie zrobiły na Japończykach tzw. Bożym Narodzeniem z jego świecidełkami, zabawami i folgowaniem sobie. Właściciel sklepu w Japonii tak powiedział do misjonarza Strażnicy: „Jestem dobrym chrześcijaninem i dobrym shintoistą. Na Boże Narodzenie sprzedaję choinki, a na Nowy Rok drzewka shinto”. Przyjęcie święta Bożego Narodzenia nie uczyniło z tych Japończyków chrześcijan.
6 W takim to kraju trzeba było rozpocząć głoszenie dobrej nowiny o Królestwie. Na zjeździe, który się odbył w roku 1911, Międzynarodowe Stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego wybrało komitet, który miał za zadanie „objechać świat i sporządzić realistyczne sprawozdanie o sytuacji w krajach Wschodu, nazywanych potocznie pogańskimi”. Uczyniono to w odpowiedzi na propozycję pewnego Świeckiego Ruchu Misyjnego, który zebrał 30 milionów dolarów na cele natychmiastowego nawrócenia świata. W ramach tej podróży siedmiu braci z bratem Russelem przejechali ponad 1100 kilometrów po Japonii, odwiedzając Jokohamę, Tokio i inne miasta aż do Nagasaki. W Tokio misjonarze chrześcijaństwa byli bardzo zniechęceni. Brat Russel wygłosił tam dwa wykłady. Zauważył skłonność do niedowiarstwa i ateizmu. Przytoczył dane z ankiety rozpisanej wśród studentów Uniwersytetu Tokijskiego, gdzie na 409 ankietowanych było 4 chrześcijan, 17 buddystów, shintoistów i konfucjanistów, 60 ateistów i 282 agnostyków przy 46 odpowiedziach wymijających.
7 Brat Russel podsumował sytuację słowami: „Chrześcijaństwo w Japonii jest w podobnym stanie, jak w Ameryce i Europie. Jest pewna niewielka liczba prawdziwych gorliwych czcicieli. Większość przyłącza się ze względu na korzyści, jakie płyną z tego w taki czy w inny sposób”. Kazania pastora Russela dały Japończykom dużo do myślenia. W jego sprawozdaniu czytamy: „Japończykom potrzeba ‛Ewangelii o Królestwie’, obwieszczania drugiego przyjścia Jezusa w chwale jako Mesjasza, aby panować, uzdrawiać i pouczać wszystkie rodziny ziemi”. Wkrótce również do tego egzotycznego kraju miała dotrzeć dobra nowina o Królestwie.