Wielbienie Jehowy to prawda
1 Wielbienie Jehowy jest ugruntowane na prawdzie. Nie opiera się na wyobraźni, lecz jest zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Opisane w Biblii prawdziwe wielbienie rozwijało się w narodzie będącym historyczną rzeczywistością, w historycznych miejscach i było związane z historycznymi wydarzeniami. Ogród Eden istniał naprawdę, potop był rzeczywistym wydarzeniem, a Adam, Ewa i Noe — prawdziwymi postaciami. To nie były jakieś „wymyślone mity” (2 Piotra 1:16). Również Jezus praktykował prawdziwe wielbienie i nauczał go, powołując się w swoich wywodach na fakty z przeszłości (Mat. 19:4; 24:38). Taką rzeczywistością jest również dzisiejszy nowożytny lud Jehowy, który wielbi Boga „duchem i prawdą”. — Jana 4:24.
2 Nie mogą tego powiedzieć o sobie żadne inne religie, oparte na „kłamstwie”, mitach, kulcie obrazów, relikwiach i baśniach. Trafnie to opisał prorok Jeremiasz: „Ograniczony pozostaje każdy człowiek bez wiedzy, wstydzić się musi każdy złotnik z powodu bożka. Utoczył bowiem podobizny, które są kłamstwem i nie ma w nich życiodajnego tchnienia”. Nominalni chrześcijanie, tak jak Żydzi, odwrócili się od słuchania prawdy ku ‛zmyślonym opowiadaniom’ — włącznie z misternie obmyśloną teorią ewolucji. Historycznie potwierdzone zapatrywania prawdziwych czcicieli daleko górują nad tym wszystkim. Jakże wielkie zadowolenie daje świadomość, że nasze wielbienie jest mocno ugruntowane na rzeczywistości! — Jer. 10:14; 2 Tym. 4:4.
3 Prawdziwy Bóg i wielbienie Go nie jest ‛wytworem człowieka’. W przeciwieństwie do tego fałszywi bogowie i fałszywy kult jest wytworem ludzi, którzy obdarzyli swoich zmyślonych bogów skażonymi cechami, „na podobizny i obrazy śmiertelnego człowieka”, by tym usprawiedliwić własne wyuzdanie (Rzym. 1:23-25). Prawdziwy Bóg sam „stworzył” i „ukształtował” swoich czcicieli jako swoich świadków, a nie oni stworzyli Jego (Izaj. 43:7, 10, 12). To wyjaśnia, dlaczego ówcześni poganie nie zdołali wywrzeć ujemnego wpływu na tekst Biblii. Z tego powodu my, którzy wielbimy Jehowę, staramy się raczej naśladować doskonałego Stwórcę niż wyobrażać Go sobie na podobieństwo niedoskonałych ludzi. — Efez. 5:1.
4 Fakt, że Biblia została spisana przez ludzi, nie umniejsza wartości zawartej w niej prawdy. Kiedy czytamy o Dawidzie, Jeremiaszu, Pawle, Jobie, widzimy wyraźnie, że byli to realni ludzie, którzy istotnie przeżywali wydarzenia opisane przez nich tak dokładnie i szczegółowo. Wiarogodność, zaangażowanie, głos prawdy przemawiające z opisu ich przeżyć bardzo nas do nich zbliża, gdy się znajdujemy w podobnych sytuacjach. Wskutek tego prawdę, której byli orędownikami, przyjmujemy „nie jako słowo ludzkie, ale — jak jest naprawdę — jako słowo Boga”. — 1 Tes. 2:13.
5 Podstawowy model prawdziwego wielbienia nie uległ zmianie od czasów Abla aż po dzień dzisiejszy. Gdyby Abel teraz zmartwychwstał, nie miałby trudności z rozpoznaniem, po której stronie jest prawda. Od początku objawiona prawda i wymagany tryb życia przygotowywały prawdziwych czcicieli na przyjście obiecanego Nasienia. Jehowa posługiwał się Abrahamem i Izraelem; nadał Prawo; dał podstawy do wiary w obiecane Nasienie i do bezbłędnego rozpoznania tego Nasienia (Gal. 3:16-24). W ciągu wieków czciciele Jehowy nie musieli dokonywać gruntownych zmian, aby dotrzymywać kroku stopniowo się rozwijającemu zamierzeniu Bożemu. Wymagania Jehowy zawsze się odwoływały do sumienia, do wrodzonych prawych skłonności człowieka; dlatego wielu „idąc za naturą”, przyjęło obiecane Nasienie, którym okazał się Jezus Chrystus. — Rzym. 2:14, 15.
6 Od tych, którzy chodzili drogą prawdy, Jehowa nigdy nie żądał więcej, niż prowadzania się tak, jak przystoi ludziom. Kierujmy się więc w swym życiu zasadą wyłuszczoną w Micheasza 6:8 (odczytaj). W ten sposób będziemy „odbijać jak lustra chwałę Jehowy”, będziemy Go wywyższać jako Boga prawdy (2 Kor. 3:18). To jest możliwe przy utrzymywaniu ścisłej łączności ze zborem ludu Jehowy. Dostosowujmy więc w pełni swoją osobowość do wielbienia Jehowy w ramach zboru chrześcijańskiego, a pozostaniemy w prawdzie na wieki!