Czy zachowujesz we wszystkim panowanie nad sobą?
1 Chcąc zdobyć nagrodę życia, każdy chrześcijanin musi we wszystkim panować nad sobą. Apostoł Paweł wyjaśnia, że zawodnicy uczestniczący w igrzyskach sportowych muszą panować nad sobą pod każdym względem. Czynią to dla zdobycia nagrody w postaci więdnącego wieńca; chrześcijanie natomiast liczą na wieniec niezniszczalny. Nadzieja zdobycia takiej nagrody jest silnym bodźcem do trzymania się w ryzach (1 Kor. 9:25). Panowanie nad sobą ma istotne znaczenie teraz, kiedy trwa bieg po życie. Jak zawodnik może być zdyskwalifikowany, gdy mu brak opanowania, tak i my moglibyśmy odpaść z biegu o życie. Potrzeba wysiłku i wstrzemięźliwości, żeby trzymać pod kontrolą swoje wzruszenia, wypowiedzi itd. Ale gdy się to uda w jednej dziedzinie, łatwiej już panować nad sobą „we wszystkim”. Ludzie w świecie zazwyczaj nie dbają o wyrobienie w sobie opanowania, ponieważ nie przychodzi to bez wysiłku. Kiedy Paweł opowiedział namiestnikowi Feliksowi o „panowaniu nad sobą i o przyszłym sądzie”, Feliks się przestraszył i nie chciał dalej słuchać (Dzieje 24:25,NW). Nie wystarczy posiadać wiedzę biblijną. Jak to podkreśla Piotr, do zdobytej wiedzy trzeba jeszcze dodać panowanie nad sobą. — 2 Piotra 1:6, NW.
2 Panowanie nad sobą jest potrzebne w każdej dziedzinie życia. Powinno się o tym pamiętać, gdy zaczyna brakować czasu, gdy przynaglają terminy lub gdy się znajdujemy w przykrej sytuacji. Trzeba panować nad sobą, gdy ktoś nas zaczepia; nie wolno nam dać się sprowokować do nierozważnych słów i czynów. Trzeba panować nad sobą w jedzeniu i piciu. Ponadto bardzo ważne jest panowanie nad sobą w mowie, a więc unikanie krzyku, obelżywych słów, krzywdzącego plotkowania itd.
3 A jak można panować nad swymi uczuciami? Wybuchy gniewu pociągają za sobą złe skutki (Jak. 1:19, 20). Gdyby ktoś stwierdził, że wpada w złość, powinien napomnieć siebie samego: ‛Oho, muszę zapanować nad sobą’. Jeżeli ktoś wie, że łatwo unosi się gniewem, niech sobie postanowi specjalnie pod tym względem czuwać nad sobą. Również uleganie zazdrości świadczy o poważnym braku panowania nad sobą, bo „kto się ostoi przed zazdrością?” (Prz. 27:4). Ludzie, którym się czegoś zazdrości, bardzo na tym cierpią. Zresztą zazdrość szkodzi zarówno ofierze, jak i osobie, która ulega temu uczuciu. Bardzo istotne jest panowanie nad sobą w sprawach seksualnych, choć bywa bardzo trudne. Niemoralność jest jednym z najczęstszych grzechów przeciw Jehowie. Paweł udzielał stosownych rad, pisząc: „Pragnąłbym, aby wszyscy byli jak i ja (...) lecz jeśli nie potrafiliby zapanować nad sobą, niech wstępują w związki małżeńskie.” — 1 Kor. 7:7-9.
4 O potrzebie panowania nad sobą świadczą skutki, do jakich prowadzi niedopisanie pod tym względem. Wskutek braku opanowania Mojżesz i Aaron utracili przywilej wejścia do Ziemi Obiecanej (Powt. Pr. 32:48-52). Zalety panowania nad sobą dobrze ilustruje wypadek Symeona i Lewiego, którzy wymordowali mężczyzn w Sychem, ściągając tym wielką hańbę na Jakuba. Jakub na łożu śmierci przeklął ich gniew. Chociaż mogli byli uzyskać dziedzictwo, które stracił Ruben, wskutek braku panowania nad sobą obaj zaprzepaścili wszystko. — Rodz. 49:5-7.
5 Paweł przeciwstawia owoce ducha uczynkom ciała, do których należy: rozpusta, cudzołóstwo, pijaństwo, zazdrość itp. Wszystko to wypływa z braku panowania nad sobą, braku samokontroli, i może doprowadzić chrześcijanina do utraty błogosławieństw Królestwa (Gal. 5:19-21). Wśród nominalnych chrześcijan, zgodnie z przepowiednią na „dni ostatnie”, dostrzegamy brak panowania nad sobą. Doniesienia prasowe świadczą o tym, jak często zdarzają się morderstwa wśród członków rodziny (2 Tym. 3:1-3). Kto nie czuwa nad sobą, ten może upaść w którejś z tych dziedzin i ściągnąć na siebie potępiający wyrok Boży. Brak panowania nad sobą we wszystkim może zbrukać człowiekowi długoletnią wierną służbę i sprowadzić na niego rozmaite kłopoty, jak to się przydarzyło królowi Dawidowi. — 2 Samuelowa 12:9-12.
6 Co może nam pomóc w wyrobieniu sobie panowania nad sobą WE WSZYSTKIM? Myślenie o najwspanialszych przykładach opanowania, podanych w Piśmie świętym. Jezus Chrystus w swym istnieniu przedludzkim wiódł z Diabłem spór o ciało Mojżesza. Nie złorzeczył jednak Diabłu, lecz powiedział: „Niech cię Jehowa zgromi”. Świadczyło to o jego wielkim opanowaniu (Judy 9, NW). Po zmartwychwstaniu Jezus zasiadł po prawicy Boga. Musiał czekać, aż się skończą „czasy pogan”. Czekając na tę wyznaczoną porę, nie wmawiał sobie, że powinien natychmiast otrzymać władzę nad narodami. Ale najwybitniejszy przykład panowania nad sobą daje Jehowa Bóg, który z wystąpieniem przeciw wrogom CZEKA do wyznaczonej przez siebie chwili, mimo że nieprzyjaciele często Go prowokują (Izaj. 42:14). Dzisiaj również czeka ze zniszczeniem Babilonu Wielkiego, chociaż „aż do nieba dosięgły grzechy jego” (Obj. 18:5, NP). Jeżeli stawiamy sobie za wzór Jehowę Boga i Jezusa, to będziemy przejawiać panowanie nad sobą w każdych warunkach i okolicznościach. Będziemy wtedy szli drogą sprawiedliwości, a to przyniesie nam wiecznotrwałe dobrodziejstwa.
7 Chcąc panować nad sobą i zdobyć nagrodę życia, musimy być napełnieni duchem Bożym. Ponieważ panowanie nad sobą jest owocem ducha Bożego, więc trzeba się modlić o tego ducha. Dla zdobycia pełni ducha musimy, oprócz regularnej modlitwy, studiować Biblię i przychodzić na zebrania. Będziemy wtedy mieć obfitość ducha Bożego, co nam ułatwi panowanie nad sobą we wszystkim. Nasze wysiłki, żeby we wszystkim panować nad sobą, nie pójdą na marne, bo w końcu zdobędziemy wieniec życia.